Η βαθμολογία έτσι όπως έχει εξελιχθεί μέχρι σήμερα στη Μέση Εκπαίδευση, πιθα­νόν να ενέχει κάποιαν ένδειξη ευφυΐας, πιθανότερο να είναι αποτέ­λεσμα εργατικότητας και στα πιο πολλά αναπαραγωγής του προσφερομένου - αλήθεια τί είναι εκείνο που τελικά βαθμολογούμε; - ώστε η αντι­κειμενική της αξία να επιδέχεται σοβαρότατο σκεπτικισμό. Θυμάμαι παλαιότερα, από μια αναδίφησή μου στα αρχεία του 8ου Γύμνασίου Αρρένων στα Πατήσια, πως ο πρώτος πολίτης αυτής της χώρας(1) που όσο και διαφορεπκές πολιτικές αντιλή­ψεις να έχει κανείς δε θ’ αρνηθεί την ευφυΐα του ανδρός, θυμάμαι, λέω, πως είχε πάρει Απολυτήριο με βαθμό 6 όταν άριστα ήταν 10. Δηλαδή μια μονάδα πάνω από τη βάση!

Ως  γνωστό η λέξη μπιφτέκι προέρχεται από τη γαλλική bifteck <αγγλική beef- steak, που σημαίνει τεμάχιο βοδινού κρέατος, ειδικότερα φιλέτο ή μπριζόλα χωρίς κόκκαλο, και πιο ειδικότερα κάθε φέτα κρέατος, όπως είναι το κιλότο, που μπορεί να ψηθεί. Αυτά στην Ευρώπη.

Αφορμή  μου έδωσαν, για το σημερινό άρθρο, αρκετοί νέοι, οι οποίοι χάριν ευκολίας ή για να γλυτώσουν από την ορθογραφική βάσανο προτιμούν να γράφουν τα ελληνικά όχι ...ελληνικά, αλλά με ξένο αλφάβητο.

«Αρχή σοφίας ονομάτων επίσκεψις, κατά το αρχαίο λόγιο. Είχαν οι αρχαίοι μας πρόγονοι ανεπτυγμένο βαθμό ζωοφιλίας ή μήπως οι λέξεις ζωόφιλος και ζωοφιλία είναι σχετικά καινούριοι όροι, που δείχνουν στροφή της κοινωνίας προς τα ζώα που πριν δεν υπήρχε;

Πολλοί Έλληνες λανθασμένα δίνουν στα παιδιά τους το όνομα Πάρις, Έκτωρ, σπανιότερα δε και το όνομα Εκάβη, επειδή πιστεύουν ότι και οι Τρώες δεν διέφεραν από τους αρχαίους Έλληνες.

Πώς μεταγλώττιζαν οι αρχαίοι Έλληνες τα ξένα κύρια ονόματα; Τα προσάρμοζαν όλα στους φωνητικούς κανόνες της Ελληνικής. Όταν διαβάζουμε για το Δαρείο, τον Ξέρξη, τον Αρταξέρξη κλπ, ακούμε ελληνοποιημένα τα ξενικά ονόματα.

Περίμενα και από την τελευταία εργασία του κ. Χ. Πάντου δημοσιευμένη στο Βήμα, να βρώ κάτι για την περίφημη παροιμία «και ο σκύλος χορτάτος και η πίτα ολόκληρη».Και οι λεξικογράφοι Σταματάκος και Μπαμπινιώτης την έχουν αυτολεξεί.

1. Ακούμε συχνά από τα χείλη των πολιτικών μας, όταν θέλουν να υποτιμήσουν και να διαψεύσουν τις ομιλίες  αντίστοιχων αντιπάλους τους, την αδόκιμη φράση «οι Κασσάνδρες θα διαψευστούν..».

Ο πλούτος μιας γλώσσας δεν διαφαίνεται μόνο απο το λεξιλόγιο μιας γλώσσας αλλά και από την ποικιλία πολλών άλλων τύπων, όπως επιθέτων, αντωνυμιών, ρημάτων κλπ.

Η Νέα Ελληνική τείνει να διαγράψει τον ρηματικό τύπο του μέσου αλλά και του παθητικού αορίστου και να τον αντικαταστήσει με τον ενεργητικό.

Οι ρίζες της γλώσσας μας βυθίζονται βαθιά στους αιώνες. Και μόνον η γραπτή μας γλωσσική παράδοση ιστορεί βίο τριών χιλιάδων ετών. Με την προφορική οι χιλιετίες διπλασιάζονται. Λέξεις που αντιστάθηκαν στη φθορά του χρόνου και τις έχομε σε καθημερινή χρήση, είναι ως να ξεκόρμισαν ατόφυες μέσα από τα ομηρικά κείμενα. Και είναι να θαυμάζει κανείς που, παρόλες τις ιστορικές περιπέτειες, ο δεσμός όχι μόνο δεν κόπηκε αλλά κρατήθηκε στέρεος. Ανοίγω στην τύχη την Ιλιάδα και πέφτω στη ραψωδία Ν. Σωρός οι λέξεις που υπάρχουν και τις μιλώ και σήμερα. Είναι απίστευτο, αλλά δέστε τη συνέχεια.