Πολλοί Έλληνες λανθασμένα δίνουν στα παιδιά τους το όνομα Πάρις, Έκτωρ, σπανιότερα δε και το όνομα Εκάβη, επειδή πιστεύουν ότι και οι Τρώες δεν διέφεραν από τους αρχαίους Έλληνες.

 

 Οι Τρώες μπορεί κατ’ ανάγκην, και λόγω ποιητικής αναγκαιότητας, να είχαν την ίδια θρησκεία, κάπου και κάποιο ελληνικό όνομα (Ανδρομάχη,  Πολυξένη, Πολύδωρος) με τους ΄Ελληνες, όμως στην ουσία δεν ήσαν Έλληνες  και τούτο καταφαίνεται από τρία διαφορετικά κείμενα, που αναφέρονται στο λαό αυτό.

 

Το πρώτο φυσικά είναι η Ιλιάδα, όπου στο Δ! διαδραματίζεται η πρώτη συμπλοκή μεταξύ των δύο στρατών. Εκεί οι Τρώες παρουσιάζονται έτοιμοι να συγκρουστούν με τους Έλληνες, στίφη βαρβαρόφωνα, με αλλαλητόν (αλαλητός στον ΄Ομηρο) μύριων προβάτων σε μάντρα μεγαλοκτηματία «ώς τ’ όϊες πολυπάμονος ανδρός εν αυλή μυρίαι» 433-4, να βελάζουν ασταμάτητα γρικώντας τη φωνή των αμνάδων τους, μια και δεν είχαν όλη τους ίδια λαλιά κι όμοια γλώσσα, αλλά ήσαν μαζέματα από πολλές ασιατικές πόλεις.

 

Σε αντίθεση με το στρατό των Ελλήνων ο οποίος βάδιζε με τάξη και ακούονταν τα προστάγματα κάθε ηγεμόνα στις φάλαγγές του: «κέλευε δε οίσιν (τους δικούς του) έκαστος ηγεμών»

 

Η δεύτερη πηγή προέρχεται από τους λεγομένους Ομηρικούς Ύμνους, και μάλιστα από τον πέμπτο, που είναι ο Ύμνος στην Αφροδίτη. Εκεί η θεά, τόσο σε θεούς  όσο και σε θνητούς, σταλάζει τον γλυκό πόθο και κανείς άλλος δεν της γλυτώνει, ούτε αυτός ο Δίας που τον έσμιξε πέρα από την Ήρα με πληθώρα ωραίων γυναικών. Εξαίρεση όμως αποτέλεσαν η Αθηνά, η Εστία, και η Άρτεμη. Το περίεργο είναι ότι και η ίδια η θεά  που ταυτίστηκε με τον έρωτα έδωσε όρκο να μείνει παντοτινή παρθένα. 

 

Eίναι γνωστό ότι στα πρώτα καλλιστεία που έγιναν στον κόσμο, η πανέμορφη θεά, πέρα από την ομορφιά της  μεταχειρίστηκε και την πονηριά της στο τσοπανόπουλο της Τροίας, τον Πάρη το γυιό του Πριάμου.

 

 Φόρεσε τα καλύτερα χρυσά της ενδύματα, ώστε να λάμπουνν τα απαλά της στήθη, ξετρέλανε τον νέο, αλλά του απέκρυψε ότι είναι θεά, του μίλησε ως να ήταν θνητή και μέσα στα άλλα του είπε, ό,τι μας ενδιαφέρει στο άρθρο μας αυτό.

 

Γνωρίζω τη γλώσσα των Τρώων ως να ήταν η δική μου γλώσσα, γιατί η παραμάννα που με ανέθρεψε στο παλάτι μου ήταν Τρωαδίτισσα. 

 

 ‘Γλώσσαν  δ’ υμετέρην και ημετέρην  σάφα οίδα.

 

Τρωάς  γαρ μεγάρω με τροφός τρέφεν». (στ.113-4)

 

 

 

Ως τρίτη πηγή έρχεται ,νεότερος των παραπάνω, ο ποιητής των Ρωμαίων Βιργίλιος.

 

Στην Αινειάδα του, που εζήλωσε την δόξα του Ομήρου, περιγράφει σε μια ολόκληρη ραψωδία,  804 στίχων, την Β, την άλωση της Τροίας.

 

Είναι γνωστά τα περί δουρείου ίππου και πως με δόλο σε μια νύχτα κατέλαβαν οι Έλληνες την πόλη. Σε νυχτερινές οδομαχίες που γίνονται, μια ομάδας Τρώων κατανικά και φονεύει την αντίστοιχη των Ελλήνων. Εκεί ο επικεφαλής τους είχε την φαεινή ιδέα να αλλάξει τις τρωαδίτικες πανοπλίες με εκείνες των φονευμένων, για παραπλάνηση των Ελλήνων. Όμως για κακή τους τύχη τους εξέλαβαν  οι δικοί τους από λάθος, «errore», ως αντίπαλους εξ αιτίας της όψης των όπλων, armorum facie» και τις αργίτικες περικεφαλαίες και τότε φούντωσε σφαγή ανήλεη «oritur miserrima caedes » 411.

 

.Παρακάτω ξανάρχονται οι Έλληνες,  που είχαν αναγνωρίσει τα ελληνικά όπλα και την αργίτικη περικεφαλαία και η κατά λέξη μετάφραση λέει «ξεχωρίζουν τα στόματα τα διχογνωμούντα στον ήχο» «ora sono Discordia signant» (δηλ. διαφορετική προφορά, γλωσσικός διιαχωρισμός που καταφαίνεται από την ομιλία των Τρώων.»ΙΙ, 423.

 

Βρισκόμαστε στο δεύτερο βιβλίο της Αινειάδας, όπου εξιστορεί την άλωση της Τροίας, ως αυτόπτης μάρτυρας, ο Αινείας στη Διδώ, βασίλισα της Καρχηδόνας.  Και από αυτή την  περικοπή γίνεται φανερό ότι οι Τρώες δεν μιλούσαν ελληνικά και δεν ήταν Έλληνες.