Πώς μεταγλώττιζαν οι αρχαίοι Έλληνες τα ξένα κύρια ονόματα; Τα προσάρμοζαν όλα στους φωνητικούς κανόνες της Ελληνικής. Όταν διαβάζουμε για το Δαρείο, τον Ξέρξη, τον Αρταξέρξη κλπ, ακούμε ελληνοποιημένα τα ξενικά ονόματα.

 

  Γενικά σε όλα τα αρχαία συγγράμματα τα ξένα ονόματα υπακούοντας στους ελληνικούς φωνητικούς κανόνες είναι σε τέτοιο βαθμό εξελληνισμένα, ώστε μόνο να εικάσομε μπορούμε για το πως ήταν στην οικία γλώσσα το όνομα, μια και εκεί δεν υπάρχουν άλλες πηγές, πλήν των ελληνικών.  

 

   Επηρεασμένοι από αυτό οι λόγιοι του νεοϊδρυθέντος κράτους μας είπαν το London Λονδίνο, το  Berlin Βερολίνο, τη New York Νέα Υόρκη, τη Lisbon  Λισαβόνα, τα dollars δολλάρια κλπ.

 

   Σ' αυτούς τους λόγιους επίσης χρωστάμε το ότι είπαμε υπουργός, κυβέρνηση, λεωφορείο, αυτοκίνητο, πρωτοφανέρωτα τότε, εντελώς συνηθισμένα σήμερα, αντί των μινίστρος, γκουβέρνο, οτομπούς, οτομομπίλ και λοιπών άλλων χιλιάδων ονομάτων που εστερείτο τότε η ελληνική.

 

   Ανάλογα πράττουν και τα άλλα κράτη όταν μιλούν και γράφουν για Πλέιτο, Πάιρίας, Νταϊάνα, Γιουρίπιντες, μπρονκάιτις, και οι Άραβες ακόμη για Ισκάνταρ, Εφλάτουν, Ομέρ, bronşit, και μόνον τα ξεφτέρια οι νέοι Έλληνες μιλούν και γράφουν τα καζίνο, της Τρόικα,  της Μινεζότα, της Φλόριντα και θηλυκό η πιανίστα, αντί του ελληνοποιημένου τύπου πιανίστρια.

 

   Και δε φτάνει μόνο αυτό, αλλα στη θέση των ωραίων ελληνικών π.χ. εκφωνώ, αίγλη, διάλλειμμα, προτιμούν τα σπικάρω, γκλάμουρ, μπρέικ κλπ.

 

   Τα άτομα αυτά, αν δεν το κάνουν από σνομπισμό, μιλούν με τη γλώσσα και Γραμματική της ξένης γλώσσας, που ωθεί να μη δουλεύει μέσα τους η δομή της ελληνικής.  

 

  Εκείνο που χαρακτηρίζει μια γλώσσα, είναι η κλίση και όχι οι ρίζες, είπε ο μεγάλος γλωσσολόγος μας, ο Γ. Χατζηδάκης. Το παν είναι η προσαρμογή της λέξης στη μορφολογική δομή της ελληνικής. Έτσι με το keyif π.χ. που έγινε κέφι και με τα κεφάτος και άκεφος η λέξη ελληνοποιήθηκε πλήρως. Τα δυο αυτά επίθετα οι Τούρκοι δεν τα έχουν, αλλά τα αποδίδουν περιφραστικά.

 

   Πόσο ζωντανό έχει το κλιτικό αίσθημα μέσα του ο Έλληνας χωρικός, όταν μιλεί για τρακτέρια, ρουλεμάνια και πατινάζια, διότι οι γραμματικοί κανόνες της ελληνικής δεν του επιτρέπουν να ανεχθεί ξένους άκλιτους τύπους.