Ο δάσκαλος μέσα από την τηλεόραση

Πολύ απλοϊκά και με χροιά παραπολιτική παρουσιάζονται τα αντεπιχειρήματα των ΟΛΜΕ και ΔΟΕ σ’αυτές τις δύσκολες ώρες που το κράτος και όλοι μας, και προ παντός η εκπαίδευση, στερούμαστε πρωτότυπες και πρωτάκουστες ελευθερίες.

Δύσκολες ώρες περνάμε κύριοι, θυμηθείτε τους Αθηναίους πολίτες που σε κρίσιμες ώρες εγκατέλειψαν την πόλη τους στο εχθρό, μα έκαναν το παν για τα παιδιά τους μεταφερμένα στη Τροιζήνα, να μη στερηθούν τα γράμματα.

Ούτε για «τηλεοπτική παράσταση» ούτε για «αλλοίωση της εκπαιδευτικής διαδικασίας» πρόκειται, πολύ δε περισσότερο για «Οργουελικό περιβάλλον» και Μεγάλο Αδερφό». Για εφήμερη διαδικασία μιλάμε.

Πολύ φοβάμαι, πως αν δεν πρόκειται αντιπολιτευτική τακτική, ή δεν διδάξατε ποτέ, ή δεν έχετε εμπιστοσύνη στο δάσκαλο, για να φαντάζεστε τέτοιες καταστάσεις. Και στις δυο περιπτώσεις φοβάμαι πως δεν είστε οι κατάλληλοι να υποδείξετε τρόπους.

Μέσα στον εκπαιδευτικό μας κλάδο υπάρχουν άξιοι δάσκαλοι, πού ξέρουν να διδάσκουν, να στέκουν δίπλα στο μαθητή, να ακροάζονται τον παλμό του, να συνεργάζονται όπου χρειάζεται, να είναι αγαπητοί, και να τιμούν με το έργο τους τον εαυτό τους και το επάγγελμα.

Εκεί έγκειται ο εμπνευσμένος δάσκαλος που, όχι μόνο δε φοβάται κακότροπους μαθητές, αλλά με την αγάπη του και την ευστροφία του καταφέρνει να δημιουργήσει στην τάξη φιλική ατμόσφαιρα και να υπακούν όλοι στο γενικό καλό, που συμφέρει στο σύνολο..

Ο δάσκαλος με τη διδασκαλία του δεν φοβάται το φακό, ο μαθητής όμως πρέπει να προστατευθεί, να είναι από κάθε άποψη αθέατος , αλλά να ακούονται οι τυχόν παρατηρήσεις του υποβοηθώντας στην κατανόηση.

Τέτοιους δασκάλους πρέπει να αναζητήσει το Υπουργείο να βρεί στη δύσκολες ώρες που περνάμε, μέχρι να απαλλαγούμε από το κακό που βρήκε όλο τον κόσμο.

Καταλλαγή

Ο γράφων τη στήλη αυτή δεν ανήκε ποτέ στη δεξιά, ούτε και ανήκει.Παραδοσιακά σχήματα πια. Ανήκει στον κρατούντα δήμο. Μ’ αυτό το πρίσμα έγραψε και το άρθρο του στις 4-11-2015 για τα πρότυπα σχολεία. Έτσι, προσπαθεί πάντοτε να ιδεί μακριά από εμπάθειες, μακριά από μίση, όσο του φθάνουν οι πνευματικές του δυνάμεις, τα τεκταινόμενα γύρω μας.

Μ ου είναι αδύνατο, λοιπόν, να πιστέψω πως εμφωλεύει τόσο πολιτικό μίσος σε ανθρώπους, όχι σαν εμάς κοινούς, μα καλλιτέχνες περιωπής, που τα τραγούδια τους είναι βάλσαμο για μας τους θνητούς, μου είναι αδύνατο να πιστέψω πως σε χείλη που υψιπετώς και μεγαλοφώνως εκπέμπουν κραυγή αγάπης, να εμφωλεύει στα βάθη τους άλλο τόσο πολιτική απέχθεια!

Εδώ ο κόσμος κυριολεκτικά καίγεται, οι άνθρωποι πεθαίνουν κατά χιλιάδες, η ανθρωπότητα συνταράζεται, κανένας δεν είναι πια σίγουρος για το αύριο, και σύ πικρόχολα να εκπέμπεις τα δικά σου, σε ποια περίπτωση; Σε μια δύσκολη περίπτωση που ζουν οι ελεύθεροι πολιορκημένοι, για χάρη των οποίων μια προικισμένη καλλιτέχνης είχε την έμπνευση να γλυκάνει επί τρεις ώρες τον εγκλεισμό τους, και για τρία λεπτά της ώρας πέρασε , έστω και με άγνοιά της από το Μαξίμου, αντί για ευχαριστώ που είχε και δικά σου τραγούδια, μόνο και μόνο που δε σε ρώτησε, την καταδίκασες οικτρά! Το πρόσωπο δεν το σκέφτηκες;

Τι τόσο πολιτικό μίσος, Θεέ μου;

Και ποια συγχωρητική άφεση είχε η γλυκιά όχι μόνο στη φωνή αλλά και στη ψυχή καλλιτέχνης, που αν και πικραμένη, με τα χείλη και την ψυχή της ομολόγησε: ΤΟ ΜΙΣΟΣ ΣΤΟΝ ΚΟΡΟΝΙΟ!

Καταλλαγή Έλληνες!

Για την πανδημική νόσο ο λόγος

«Οι συμπολίτες μας δεν έφταιγαν περισσότερο από όλους τους άλλους, απλώς ξεχνούσαν τι θα πει μετριοφροσύνη, νόμιζαν ότι όλα είναι δυνατά γι αυτούς, πράγμα που εσήμαινε ότι οι δυστυχίες είναι αδύναμες, έτσι εξακολουθούσαν να κυνηγούν τις υποθέσεις τους, να ετοιμάζονται για ταξίδια και να έχουν απόψεις, αδύνατο να σκεφτούν πως μια πανούκλα καταργεί το μέλλον, τις μετακινήσεις, τις συζητήσεις. Πίστευαν ότι ήταν ελεύθεροι, όμως ποτέ δεν είναι κανείς ελεύθερος, όσο υπάρχουν συμφορές».Αλμπέρ Καμύ «Η πανούκλα».

Από το απόσπασμα αυτό του προφητικού μυθιστορήματος του Καμύ διαπιστώνουμε με πόσην υπεροψίαν και ύβριν έβλεπαν οι πολίτες, τον πρώτο καιρό της πανδημίας, πως δεν θα τους συμβεί κανένα κακό. (Εδώ μπορείτε να συμπεριλάβετε σημερινά κράτη που με τόση απερισκεψία βρέθηκαν αργότερα στην ανάγκη να θάπτουν νεκρούς κατά χιλιάδες). Στο ίδιο κείμενο χωρίς να μπεί τελεία και να έχουμε παράγραφο, επίτηδες, προφανώς, ο συγγραφέας αναιρεί με μια κοφτή φράση, μια σαφή μονοκονδυλιά, όλα τα προηγηθέντα και να μας φέρει στην ωμή πραγματικότητα.

To μυθιστόρημα, προφητικό για τις μέρες μας, το γράφει ο Καμύ, στη δεκαετία του σαράντα (δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος) έχοντας υπ’όψη του μια επιδημία του δεκάτου ενάτου αιώνα, που τη συσχετίζει με γεγονότα του Μεσαίωνα, ( βουβωνική πανώλη - «Μαύρος θάνατος») εποχές κατά το συγγραφέα που δεν είναι άσχετες, τηρουμένων των αναλογιών της ασθενείας, (επιδημία φασισμού, ολοκαύτωμα, κυνήγι αντιφρονούντων σε κάθε καθεστώς κλπ).

Το μυθιστόρημα δεν περατώνεται με αίσιο τέλος, αίσιο τέλος δεν έχει κανένα έργο του Καμύ,οι επιδημίες επανέρχονται, αλλά εμάς εδώ μας ενδιαφέρει ο άνθρωπος, ο άνθρωπος, που είναι η σταθερή αναζήτηση του συγγραφέα.

Και έρχομαι στα δικά μας. Λέγαμε και μιλούσαμε για τον δικό μας κόσμο που μας περιβάλλει ,κόσμο της ξέφρενης ταχύτητας, του θορύβου, του ορυμαγδού, της αδικίας, της εκμετάλλευσης, του ιλίγγου, που δεν αφήνει ούτε ίχνος χρόνου περισυλλογής, και που συνέπειά του έχει την καινούρια θλίψη, την ψυχασθένεια, το άγχος, την κατάθλιψη…

Και τώρα μας δίνεται μια απροσδόκητη ευκαιρία (ουδέν κακόν αμιγές καλού) να καθήσουμε στα του οίκου μας, να γνωριστούμε με τους άγνωστους δικούς μας, να γνωρίσουμε καλύτερα τον άγνωστο εαυτό μας, να έλθουμε σε περισυλλογή, έναν απολογισμό με τον εαυτό μας (τι δ’έρεξα,(=τίέπραξα) πή παρέβην, τι’ δέον δε μοι ουκ ετελέσθη, πάντα βοηθοί οι μακρινοι μας πρόγονοι), να δοκιμάσουμε τις αξίες μας, να ιδούμε πόσο αντέχουμε να ζούμε μόνοι μας ή ως ζευγάρι, η συνήθεια στην απελπισία είναι πιο χειρότερη και από την ίδια την απελπισία.

Να όμως που και ο εσωτερικός εγκλεισμός δημιουργεί δικά του προβλήματα, νέα άγχη, νέα θλίψη, αδιέξοδη συγκατοίκηση, σκαρφίζεται τα πάντα ο άνθρωπος (πολλά τα δεινά κουδέν ανθρώπου δεινότερον) για να ξεγελάσει τους φύλακες, να βγεί έξω, να ταξιδέψει, να γλυτώσει από τον εαυτό του, άρα το πρόβλημα είναι τελικά πρόβλημα ανθρώπου. Ο άνθρωπος είναι μόνον αυτός που έχει κάποιο νόημα.

Κάθε κρίση αποτελεί ευκαιρία να δοκιμαστούν οι αξίες που πρεσβεύουμε. Η ζωή μας είναι μοναδική, μια φορά τη ζούμε και αξίζει να τη ζήσουμε.

Επομένως κάτι πρέπει να μας διδάξει αυτό το ανύποπτο κακό που μας βρήκε. Να μπορέσουμε να ξεπεράσουμε το φυλακισμένο μέσα μας «εγώ» και να κάνουμε τη μεγάλη, τη μεσολογγίτικη έξοδο προς το «εμείς». Τοτε θα νιώσουμε την συναλληλία ως μορφή ευεργεσίας στη φυλακή μας.

Και επί τέλους όχι μόνο να επιβιώσουμε, αλλά να γίνουμε πιο δυνατοί σε νέα κρίση.

Να γίνουμε όλοι πιο σοφοί στη ζωή μας.