Βαρύς Μάρτης

Βαρύς και αγχωμένος από τα νέα των ημερών για όσα συμβαίνουν τελευταία στη χώρα μου, αλλά και από τις χθεσινοβραδινές εικόνες των τηλεοπτικών σταθμών που έδειχναν ιδιαίτερα τις πλημμύρες από τις βροχές να ξεχειλίζουν οι ποταμοί σε Θράκη και Θεσσαλία και να πλημμυρίζουν χιλιάδες στρέμματα φέρνοντας σε απόγνωση τους αγρότες, για ν’ αλαφρώσω λίγο το μέσα μου κόσμο πήρα στα χέρια μου το αθάνατο έργο , την Ιλιάδα, να ξεχαστώ μέσα στον ηρωικό κόσμο του.

Ήθελα να βρεθώ στο πολυδιαβασμένο Ε, εκεί όπου το ιδανικό συζυγικό ζευγάρι, ο Έκτορας κι η Ανδρομάχη με το μονάκριβο γυιο τους, μωρό στον κόρφο της μάννας, αποχαιρετιούνται, εκείνος για να πάει στη μάχη κι εκείνη να γυρίσει πίσω στα έργα του οίκου της, και είναι η τελευταία φορά που συναντιούνται, γιατί ο πόλεμος θα γκρεμίσει την ευτυχία τους. Η σκηνή είναι μεγαλειώδης στην παγκόσμια λογοτεχνία και ο ποιητής των μαχών και του πολέμου με τον τρόπο του υποδηλώνει την καταδίκη του στον πόλεμο και την αγάπη του στον έρωτα και τη ζωή.

Πριν φθάσω όμως εκεί, απολησμονιόμουν με τις ανδραγαθίες του Διομήδη, που ο Ποιητής τον παρομοιάζει σαν οργισμένο ποτάμι να σαρώνει στον κάμπο της Τροίας τις φάλαγγες των Τρώων.

Σβήστε ένα «σαν» και προσέξτε την περιγραφή, στην κλασική μετάφραση των Ν. Καζαντζάκη και Ι. Θ. Κακριδή.

…ξέχειλο ποτάμι μες στον κάμπο,

σπάει τους όχτους πλημμυρίζοντας νερό σαν κατεβάσει/

Κι ουδέ τον κόβουν τ’ αναχώματα ,κι ας είναι αρμοδεμένα/

Κι ουδέ οι φραγές μες στα ολοπράσινα τον σταματούν περβόλια/

Ξάφνου ως χυθεί, σαν παίρνει απάνωθε και βρέχει ο Δίας πλημμύρα,

κι ίσωμα κάνει ό,τι κι αν πάλεψαν να φτιάξουν οι ξωμάχοι/.

Εδώ με κράτησαν δυο ειδών αναλογισμοί.

1. Πόσο ζωντανές κι ανέπαφες απ’ το χρόνο είναι οι φυσικές εικόνες του μεγάλου ποιητή, που δεν παραλείπει να υποδηλώσει και τον πόνο του αγρότη.

2.Θεέ μου σε ποια χώρα ζούμε, που ύστερα από τρεις χιλιάδες χρόνια, τίποτα δεν άλλαξε και τα ποτάμια μας, που αλλού είναι πηγή ευφορίας και ζωής, σε μας γίνονται κατάρα και θάνατος;