H ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΠΟΥ ΖΕΙ Η ΕΛΛΑΔΑ

Και τώρα τι κάνουμε; Αναλογιζόμαστε την περίφημη καθημερινή διδαχή του Πυθαγόρα στο τέλος της ημέρας; « Πή δ’ έρεξα; Πή παρέβην; Τι δέον δε μοι ουκ ετελέσθη;» (Τι έπραξα; Ποιες παραβάσεις είχα; ; Ποιο ήταν το αναγκαίο που δεν εκτέλεσα;)

Zητούμε ηθική και δικαιοσύνη από τους εταίρους μας, ως εμείς να ζούσαμε μέχρι τώρα άψογα, εντός μιας πολιτείας ηθικής και δικαίου. Αν είναι να αριθμήσω τις υπερβολές και καταχρήσεις που γίνονταν, όταν οι «κουτόφραγκοι» μας έστελναν πακτωλούς χρημάτων

για να ανακάμψουμε, δε θα με έφθανε βιβλίο, αρκεί να θυμίσω ότι βρήκαμε πλιάτσικο και δεν υπήρξε πρώτα πολιτικός και έπειτα πολίτης που να αντισταθεί στη διαφθορά. Άψογοι βέβαια δεν ήταν ούτε εκείνοι και είναι γνωστά τα σκάνδαλα της SIEMENS και των Υποβρυχίων.

Εν πάση περιπτώσει αυτό το υπερβολικό δάνειο, δεν ήταν βοήθεια καμιάς θειάς από το Σικάγο, κάποτε το πανηγύρι τελείωσε και κάποτε έφτασε η ώρα των «καλών» λογαριασμών.

Αυτες την τραγικές ώρες ζούμε χρόνια τώρα, αν και υπήρξαν την εποχή της κρεπάλης μεμονωμένες φωνές που μας έλεγαν ότι δεν τρώμε τα έτοιμα, αλλά τις μελλοντικές μας σάρκες .

Το να βελτιώνεις τους όρους της ζωής σου απαιτεί προσπάθεια, μόχθο και θυσίες και όχι αδηφάγες ορέξεις που οδηγούν στην υπεροψίαν και ύβριν.

Υπήρξαμε για αιώνες δούλοι. Ρωμαίοι ύπατοι, όχι λίγοι Βυζαντινοί άρχοντες, Φράγκοι φεουδάρχες Τούρκοι αγάδες, Έλληνες κοτζαμπάσηδες, μας συνήθισαν στο ψέμμα, στην απάτη, γενικότερα στη μη νομιμοφροσύνη απέναντι του κράτους, ελάττωμα το οποίο δεν μπορέσαμε ακόμη να αποβάλλομε.

Μας φταίνε πάντα οι άλλοι, ιδίως το κράτος, εμείς δε φταίξαμε ποτέ.

Οι υποσχέσεις της Θεσσαλονίκης βαυκάλιζαν με τις προσδοκίες που ήταν υπερβολικά γενναιόδωρες και πολύ ευπρόσδεκτες, αλλά δεν είχαν την ωριμότητα που απαιτεί η πολιτική πράξη και ευελιξία, γιαυτό και απέτυχαν.

Το κακό επανελήφθη με ένα ασαφές δημοψήφισμα που ερμηνεύονταν κατά το δοκούν, έτσι που οι εταίροι δανειστές μας το εξέλαβαν εντελώς αρνητικά, ώστε, τελικά, να χάσουμε κάθε αξιοπιστία και να υπογράψουμε την πιο σκληρή συμφωνία που μας επέβαλαν.

Μ’ αυτό τον τρόπο τα δυο συμβαλλόμενα μέρη ξεπέρασαν τα όρια της φρόνησης , φθάσαμε, σύμμαχοι όντες, στην υπερβολή και την ΎΒΡΙΝ, που απετράπη την τελευταία στιγμή, όταν ο νέος πρωθυπουργός, εγκλωβισμένος από μια συμπαγή παραταξιακή ομάδα άλλου καιρού και τόπου, διέγνωσε τον έσχατο κίνδυνο που διέτρεχε η χώρα και ανέκρουσε πρύμναν.

Ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα αυτής της Ύβρης μας το διδάσκει ο μεγάλος τραγωδός Αισχύλος με απαράμιλλο τρόπο. Όταν φτάσει στην ακμή της η Ύβρις, καρπός της είναι ο στάχυς της συμφοράς κι ο θερισμός του είναι πνιγμένο κλάμα. (Υβρις εξανθούσα εκάρπωσε στάχυν Άτης όθεν πάγκλαυτον εξαμά θέρος). Εκεί οδηγούμασταν.

Ο πρωθυπουργός μας είναι ένας νέος πολιτικός άφθαρτος και αδιάφθορος, είναι μεν θεωρητικά καταρτισμένος, τώρα όμως του δίνεται η ευκαιρία να ψηθεί στην πολιτική. Και διαπίστωσε τι καμίνι είναι.

Εύχομαι και ελπίζω το αισχυλικό «τον πάθει μάθος θέντα κυρίως έχειν» (αυτός που έβαλε νόμο το πάθος να γίνεται μάθημα») να το έχει πάντοτε μπρος του και κατά τον ίδιο τρόπο εύχομαι και ελπίζω ο ελληνικός λαός να τον έχει έτοιμο αν του δοθεί και μια άλλη ευκαιρία.να ηγηθεί του τόπου.