Πολυτεχνείο

Η δικτατορία έσφιγγε, έσφιγγε τα λουριά, έπνιγε η δύσπνοια η κοινωνική, η πολιτική, η πολιτισμική, ώσπου κάποτε το καπάκι τινάχτηκε από το λέβητα κι ορθώθηκε το Πολυτεχνείο. Λυκαυγές…

Τα χρόνια κύλησαν,το αργύριο έρρευσε, οι καιροί άλλαξαν, τα πολιτικά ήθη, χαλάρωσαν, αμαυρώθηκαν, έφεραν άπνοια, έκλυση ηθική, κοινωνική, πολιτισμική, ώσπου η καθίζηση έφτασε βαθιά στον πυρήνα σχεδόν του κοινωνικού συνόλου. Λυκόφως…

Εκείνοι οι ωραίοι έφηβοι του Πολυτεχνείου με τα χέρια δεμένα και λυτές τις ψυχές πού να πήγαν άραγε; Ποια αργύρια αμαύρωσαν την αρετή τους; Ποιοι θώκοι τσακίσανε την ευθυστασία τους; Πώς βρέθηκαν σ’ άλλη φυλή και πόλη δημότες;

Α! Πόσο ευτυχισμένοι ήταν αυτοί που πέρασαν στα σκοτάδια της γης, με ζωντανά τα κοινά όνειρα τους!

Και τους άλλους μνημόνεψε, που θέλησαν να μείνουν αγνοί και άφθοροι και πήραν των ομματιών τους!