Η συμφωνία με τα Σκόπια

Ο συντάκτης της στήλης αυτής αθεράπευτα αιθεροβάμων, είχε προτείνει ότι αν οι Έλληνες έχουν πίστη στον εαυτό τους, στην πατρίδα τους στον αθάνατο πολιτισμό τους, πίστη όμως και όχι υστερικές κραυγές πατριωτισμού από τη μιa και μισαλλοδοξίας από την άλλη (Σkοπιανέ, Σκοπιανέ δε θα γίνεις Έλληνας ποτέ, σας θυμίζει κάτι αυτό;) θα μπορούσαν να κάμουν ό,τι συνέβη με το κύμα των Σλάβων που πλημμύρισαν κάποτε την Ελλάδα και τότε η Φτωχομάννα με την πάροδο του χρόνου κανάκεψε τους ξενόφερτους, αγκάλιασε τα παιδιά τους και «με την ποικίλη δράση των στοχαστικών προσαρμογών» μίλησαν τη γλώσσα μας, δέχτηκαν τον πολιτισμό μας, και σήμερα δεν υπάρχουν, αφομοιώθηκαν τόσο μαζί μας, ώστε εμείς οι καινούργιες γενιές είμαστε όλοι Έλληνες, κάτι άνάλογο που έγινε στους Αλεξανδρινούς χρόνους , όπου ξένοι λαοί

ενστερνίστηκαν την κουλτούρα μας και η ελληνική έγινε παγκόσμια γλώσσα, όπως μας διδάσκει ο Καβάφης.

Αν είχαμε αυτή την πίστη, δεν θα είχαμε τέτοιες αθεράπευτες φοβίες, έντεκα εκατομμύρια εμείς, από ένα, έστω ενάμιση εκατομμύριο Σλάβους, πού τόσο ζηλεύουν να πάρουν όνομα Εληνικό, γιατί ντρέπονται για τις ρίζες τους . Είμαστε τόσο μόνοι; δεν έχουμε συμμαχίες; δεν ανήκουμε στην Ευρωπαϊκή ένωση; Θα μας υποτάξουν; Θα χάσουμε τη Μακεδονία μας; τη Θεσσαλονίκη μας; το λιμάνι της; Κι εμείς τι θα κάνουμε; Θα καθόμαστε δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι;

Ή θα σπάμε τα πεζοδρόμια και τα μάρμαρα, και θα αποκαλούμε προδότες και πουλημένους, όσους έχουν διαφορετική γνώμη από τη δική μας . Είναι Ελλάδα αυτή; Είναι η προαιώνια κατάρα της φυλής μας , που δυστυχώς τη συνεχίζουμε μέχρι σήμερα. Με καβγά μπήκαμε στην ιστορία. Μήνιν άειδε..Και μήνις δεν είναι απλός καβγάς, είναι τυφλός θυμός, είναι μάνητα, όπως διεσώθη η λέξη μέχρι σήμερα. Αν σκύβαμε στους θησαυρούς που έχομε, θα διαπιστώναμε ότι κάθε φορά που το έθνος μας ήταν ενωμένο, μεγαλουργούσε!

Είδαμε κάποτε πύρινους λόγους, και υπό το λάβαρο της ελληνικής επανάστασης, που έφτασε από τη μονή της Αγίας Λαύρας και ανέμιζε στον αέρα, τη χορεία της Ιεράς Συνόδου και μυριάδες κόσμου να επευφημούν. Αποτέλεσμα; Ποιος τα θυμάται αυτά σήμερα!Μπόρα ήταν και πέρασε.

Και όμως αγαπητοί μου υπάρχει ιεράρχης που άκουσε τα προστάγματα των εχθρών του γένους και χτύπησε πένθιμα τις καμπάνες. Πένθιμα χτυπούν οι καμπάνες σε θάνατο, σε θεομηνίες. «Πένθιμα χτύπησαν οι καμπάνες, όταν το ελληνικό Έθνος υποδουλώθηκε στους Οθωμανούς, στους Γερμανούς καταχτητές. Χαρμόσυνα όταν το έθνος των Ελλήνων ελευθερώθηκε από τους κατακτητές….

Όταν όμως δυο Διαφορετικά έθνη ΓΙΝΟΥΝ

ΕΝΑ ΚΑΙ ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ΤΟΥΣ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΝ ΌΤΙ ΕΙΝΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΉΜΑΤΑ ΕΝΟΣ ΘΕΟΥ, ΧΩΡΙΣ ΧΡΏΜΑ ΚΑΙ ΣΥΝΟΡΑ, ΤΟΤΕ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ ΠΟΤΈ!»

Από πού αυτή η φωνή; Από ποιον πλανήτη; Τίνος αιθεροβάμονα η γραφή;

Διαβάζω: Γ. Ι.Βασιλείου Δι/ντής Γραφείου Τύπου της Ιεράς Συνόδου Ελλάδος.

Κάτι αλλάζει σ’αυτό τον τόπο!