Για τους αντιτιθέμενους ο λόγος

Γράφω για μια μερίδα Ελλήνων που νιώθουν δυσαρέσκεια για αλλόφυλους, χρώματος και θρησκείας, φοβούμενοι τον μιασμό της πατρίδας τους γενικότερα.

Θα θυμάστε παλαιότερα τι σκηνές αλλοφροσύνης και πανικού πρωτονιώσαμε, όταν τα κύματα προσφύγων από την Αλβανία κατέκλυσαν τη χώρα μας και τι σκηνές απείρου κάλλους δημιουργήθηκαν στα σχολεία μας με τις παρελάσεις των παιδιών και τη σημαιοφορία των πρωτευόντων μαθητών, ώστε τελικά να επέμβη και ο τότε πρόεδρος της Δημοκρατίας μας, ο αείμνηστος Κωστής Στεφανόπουλος.

Ανάλογα φαινόμενα διαπιστώνουμε και σήμερα με τα διωγμένα από τις πατρίδες τους και αποδεκατισμένα από τον πόλεμο και τη θάλλασσα προσφυγόπουλα, που η χώρα μας δέχτηκε φιλόστοργα να φοιτήσουν στα σχολεία μας.

Είναι οι καθαρόαιμοι, οι άμωμοι Έλληνες, που δεν ανέχονται τρίχα στο σπαθί τους.

Σ’αυτούς περισσότερο απευθύνεται ο λόγος μου σήμερα.

Θα ξεκινήσω θυμίζοντάς τους τον οδυνηρό λόγο που γράφει ο βυζαντινός μας βασιλιάς, Κωνσταντίνος Πορφυρογέννητος, στο πόνημα του «Περί θεμάτων», όταν αναφέρεται στην κοσμοπλημμύρα επιδρομών του 9ου αιώνα, γράφοντας επί λέξει «εσθλαβώθη πάσα η χώρα και γέγονε βάρβαρος». Εκεί να σας είχα λεβέντες μου, να ιδώ τί χορό θα χορεύατε.!

Και τί έγινε;

Η πολύπαθη και πολύπειρη Μάννα, άλεσε όλο εκείνο το συρφετό, όχι με το κυνήγι, αλλά με το ιλαρό φως της ελληνικής παράδοσης, τον εξανθρώπισε, ώστε να δημιουργηθεί «καινούργιος κόσμος μέγας, εμείς οι Έλληνες, με την ελληνική λαλιά και την ποικίλη δράση των στοχαστικών προσαρμογών».

Αυτή τη δύναμη αντέτασσε η Μάννα, κάθε φορά που ο ελληνισμός διέτρεχε τον έσχατο κίνδυνο της αλλοιώσεως, όπως για πρώτη φορά τον ένιωσε, όταν εισέδυε στις φλέβες της ένα αλλότριο ασιατικό πνεύμα, της Μέθης και των Οργίων, ο Διόνυσος. Τον πήρε στους κόλπους της και τον κανάκεψε, τον αναγέννησε και δημιούργησε «ελληνικό καινούργιο πνεύμα, ΜΕΓΑ» πρωτόγνωρο, με παγκόσμια εμβέλεια και ακτινοβολία, την Ατική Τραγωδία!

Το ίδιο συνέβη και με άλλον ανατολίτη θεό, που στην Ίλιάδα ακόμα είναι ακόμη εχθρικός προς τους ΄Έλληνες, τον Απόλλωνα.

Ποιον; Αυτόν που έγινε ο θεός του Φωτός, της Αρμονίας και της Ομορφιάς , αυτόν που εξελλήνισε και τον Χριστό μας, «τον ωραίον κάλλει παρά πάντας βροτούς».

Γιατί ελληναράδες μου(!) αγνοείτε ότι το αληθινό πηγάζει πάντα μέσα από σύνθεση.

Πιθανόν και ο΄λογος των αρχαίων Αγυπτίων σοφών στον Πλάτωνα: «Έλληνες αεί παίδες εστέ» να κρύβει το μυστικό της αιώνιας νεότητας του ελληνισμού.

Αυτή την Ελλάδα , την αιώνια, όσοι δεν κλείνουν μέσα τους, παραλογίζονται, σε αντίθεση με όσους ακούν τα πρώτα χελιδονίσματα των ελληνικών από τα χείλη των προσφυγόπουλων και χαίρονται και νιώθουν υπερηφάνεια για τη χώρα τους, φτωχή, μεν αλλά ΄παντα χώρα του Ξένιου Δία