Τα πρότυπα σχολεία

Θα φανεί παράξενο πως ένας παλιός δάσκαλος είναι αντίθετος με τα σχολεία δημιουργίας αρίστων. Βεβαίως η Ολυμπιακή Δημοκρατία θέλει όλους τους πολίτες της στην αφετηρία να ξεκινούν με τις ίδιες προϋποθέσεις και μόλις δοθεί το σύνθημα του αφέτη να τρέχουν και να βραβεύονται οι άριστοι. Αυτό είναι το ιδεώδες. Όσο για τις ίδιες προϋποθέσεις ας μη γίνετα λόγος για τη σημερινή μορφή της δημοκρατίας μας. Η ανισότητα βασιλεύει παντού. Τα σχολεία μας έχουν όλες τις μορφές των ανισοτήτων από τον άσχετο και τον μέτριο μέχρι τον ευφυή. Είναι όπως μας τους παραδίδει το κοινωνικό γίγνεσθαι. Μόνο τα ιδιωτικά μπορούν να διαλέξουν και να απορρίψουν. Έχω δεί δράμα γονέων που τους χωρίζουν τα δυο παιδιά τους, γιατί το ένα δεν μπορεί να φθάσει το επίπεδο της τάξης.Το σχολείο που δεν ενδιαφέρεται για τον ανθρώπινο κλονισμό, αλλά για την εμπορική φήμη του, μπορεί να το πράξει. Αυτό όμως δεν θα συμβεί ποτέ σε ένα δημόσιο που αγκαλιάζει όλα τα παιδιά. Και εδώ είναι το μεγάλο πρόβλημα . Πώς να διδάξει ο καθηγητής, σε όποιο επίπεδο και αν απευθυνθεί, θα αδικήσει κάποιο άλλο. Η σχολική τάξη δύσκολα προχωρεί ως σύνολο. Αν αυτό δεν μπορεί να γίνει εύκολα ή αν αφήνεται στη μαεστρία του καθηγητή, όμως μπορώ να διαπιστώσω πως έτσι ξεκινούν τα δημόσια σχολεία μας και έτσι προχωρούν και ετσι αριστεύουν ίσως και περισσότεροι μαθητές από αυτές των ιδιωτικών. Να χωρίσουμε όμως και να ξεχωρίσουμε τους μαθητές σε ιδιαίτερα σχολεία, τα πρότυπα, για να φθάσουμε στην αριστεία των καλύτερων, αυτό δεν μας το διδάσκει η Φύση. Η Φύση δε γνωρίζει τέτοιους διαχωρισμούς. Εκεί γίνεται η διαπάλη με όλες τις κατηγορίες. Επομένως τέτοιος διαχωρισμός μοιάζει αφύσικος, γιατί δεν τον συναντούμε πουθενά αλλού. Αλλά αν πάρουμε τους αριστείς από τα άλλα παιδιά, πέρα από τον ψυχολογικό υποβιβασμό που θα υποστούν οι μένοντες, το βασικότερο είναι ότι τους στερούμε τα πρότυπα, άρα τους στερούμε το κάτι καλύτερο, που θα ήθελαν είτε να μοιάσουν είτε να μιμηθούν, ή εν πάση περιπτώσει να έχουν ως πρότυπο. Υπάρχει όμως η αντίρρηση. Γιατί ναχαραμίζονται αυτά τα παιδιά μέσα στο σύνολο των άλλων και να μη τα προωθήσουμε ώστε να γίνουν αύριο οι ικανοί και άξιοι στις κατάλληλες θέσεις, που τόσο ανάγκη τους έχει το κράτος; Εδώ θα πω το εξής. Δεν είναι σίγουρο πως αυτούς που επιλέξαμε ως άριστους ότι είναι και οι καλύτεροι. Η πείρα διδάσκει ότι πολλοί μαθητές που δε διακρίθηκαν στα θρανία επρόκοψαν και αρίστευσαν στη ζωή τους. Για να μη πω και το αντίθετο. Η ζωή έχει πολλές απροσδόκητες αποκαλύψεις. Έστω όμως ότι είναι οι καλύτεροι. Ε λοιπόν αυτοί δεν είναι ανάγκη να παρθούν από το σύνολο, αλλά και εκεί που μένουν δεν χάνονται.Υπάρχουν οι υποτροφίες και άλλες προϋποθέσεις που θα τους βοηθήσουν να βρούν την αποστολή τους. Το άλλο όμως το αφύσικο, ότι είναι οι δοσμένοι, ξεχωριστοί, και οι αυριανοί ηγέτες, υπάρχει κίνδυνος να τους γεμίσει με “υπεροψίαν και μέθην” και να καταστούν επικίνδυνοι για το λαό.