Με παλαϊκά συλλαλητήρια και εκδηλώσεις παραληρηματικές διατρα­νώνουμε την προσήλωση και πίστη μας οτην ιδέα ότι το όνομα συμβολί­ζει την ταυτότητα του ονομαζομένου.

«Το όνομα δεν έιναι αδειανή θήκη. Είναι σύμβολο και ταυτόχρονα φορέ­ας μιας υπόστασης. Nomen est omen, το όνομα είναι οιωνός, λέει ένας λατι­νικός αφορισμός». (Γ. Ράλλης, “Βήμα” 20.12.1993).

Σίγουρα ο κ. Ράλλης δεν συμμερίζε­ται τις ακραίες θέσεις των οποιωνδήποτε μελανοφορούντων στην ψυχή και το σώμα. Μιλεί για το πληγωμένο φιλότιμο ενός λαού, που αγγίχτηκε στον πυρήνα του.

Ομως το φιλότιμο αυτό που ξυπνά σε οριακές στιγμές, όλο τον άλλο καιρό μάς γίνεται: ο κακός μας ο και­ρός! Πάρτε για παράδειγμα ένα ξένο που για πρώτη φορά έρχεται στην καρδιά της Ελλάδας, την Αθήνα. Αυτήν που ο Ποιητής μας ονόμασε  “διαμαντόπετρα στης Γης το δαχτυλί-δι” και η Μελίνα Μερκούρη πάσχισε να κάνει πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης.

Μην τον πάτε σε κανένα Μουσείο. Μην του δείξετε τους ελάχιστους αρχαιολογικούς τόπους της. Δείξτε του τη σημερινή Αθήνα. Πείτε μου, από πού θα καταλάβει ότι βρίσκεται στην Ελλάδα; από τις όψεις των κτη­ρίων μας; Ανώνυμη πόλη της Ανατο­λής, Βηρυττός! Από τις ελληνικές επιγραφές των κάθε είδους καταστη­μάτων μας που μετριούνται στα δάχτυλα; Περισσότερες θα βρει κανείς στην Αυστραλία και Αμερική παρά στην Αθήνα μας.

Και καλά για μερικά που θα μπο­ρούσε να προβληθεί ως δικαιολογία ότι αυτό οφείλεται στις σχέσεις τους με πελάτες ξένους περιηγητές. Δικαιο­λογία όχι όμως επαρκής, γιατί αν ως Ελληνες σεβόμασταν την ιδιαιτερότητά μας,-ότι είμαστε απόγονοι ενός ιστορικού λαού με πανάρχαιες ρίζες στην Ευρώπη, θα μπορούσαμε να παραθέσουμε αν όχι με μεγαλύτερα με ίσα τουλάχιστον σε μέγεθος γράμματα δίπλα στην ξενική και την ελληνική εμπορική μας επωνυμία. Για τα άλλα όμως;

Εδώ πρόκειται για ακολασία ενός ξενόδουλου μιμητισμού ή νομίζοντας “χωρίς περίσκεψη, χωρίς αιδώ” πως κερδίζουμε σε γόητρο -και τα περί παράδοσης και ιδιαιτερότητας είναι κατ’ επίφαση- φτάσαμε ως και το τελευταίο συνοικιακό ψιλικατζίδικο της κουτσής Μαρίας να το μεταβαφτίσουμε σε ξένο. Εδώ το όνομα δεν είναι η ψυχή μας; Τί θα πούμε και για προϊ­όντα από παράδοση ελληγικά, και γιαυτό ακόμη το γιαούρτι μας, που το μετονομάσαμε;

Τί θα πούμε για τους νεοσύστατους τηλεοπτικούς και ραδιοφωνικούς σταθμούς μας π.χ. τον Flash, τον Antenna, τον Sky, τον εκβαρβαρισμέ-νο μιξοελληνικό Mega Channel, χάθη­καν οι ελληνικές ονομασίες και προτι-μήθηκαν οι ξένες; Εδώ το όνομα δεν είναι η ψυχή μας; Αυτό σε μάρανε, θα μου αντιτείνουν μερικοί, για τη γλώσσα τους δεν έχεις τίποτα να πεις; Εχω, και μάλιστα πολλά, αλλά εδώ μιλάμε για το όνομα.

Παλαιότερα, φτωχότεροι αλλά περή­φανοι διαλέγαμε και τα ονόματά μας γα είναι ελληνικά. Τώρα που τρώμε με δυο μασέλες πάμε να αποβάλουμε και αυτή μας την παράδοση με ιδιαί­τερα επικίνδυνες τάσεις στα γυναι­κεία ονόματα. Κορίτσια της Ελλάδας εδώ το όνομα δεν είναι η ψυχή μας;

Μη με πάρετε για κανένα οπαδό της άκρας καθαρότητας. Δεν τη δέχομαι, αλλά και δεν υπάρχει. Το “μέτρον άριστον” και το “μηδέν άγαν” των προγόνων μας όμως το έχομε ξεχάσει.

Είμαι ένας Ελληνας που προσπαθώ­ντας να βρω την ελληνική ψυχή μας, το τετράφυλλο δάκρυ μας, όπου και να πάω, όπου και να σταθώ, τα Ελλη­νικά μας, η γλώσσα μας, η ταυτότητά μας με πληγώνουν.