Αν παίρναμε ως προϋπόθεση ότι: όταν κανείς, γενικά, τρέφει συμπάθεια προς τα ζώα και πιο συγκεκριμένα δεν δέχεται να τα βασανίζουν, να τα τιμωρούν, να τα αφήνουν νηστικά και με την προϋπόθεση, πάλι, ότι, όπου είναι δυνατόν, μπορεί και να τα προστατεύει από βαναυσότητες και κινδύνους και, εφόσον τα έχει στην κατοχή του, τα περιποιείται, νομίζω πως θα είχαμε ένα περιχαράκωμα της έννοιας του ζωόφιλου και τα πλαίσια μέσα στα οποία αυτός κινείται

Αλλά να εξηγούμαστε. Για ποιά ζώα μιλάμε;

Συνήθως αναφερόμαστε σε αυτά με τα οποία συμβιώνουμε. Στις πόλεις που ζούμε, ιδιαιτέρως εννοούμε το σκύλο και τη γάτα. Φοβάμαι πως έως εκεί φτάνει η ζωοφιλία μας. Δε θέλω να πω την περίπτωση που κάνουμε αναπλήρωση των σχέσεών μας με τους άλλους, αφού το ζώο μάς εξασφαλίζει την ιδιοκτησία, την άνετη κατοχή, εκεί που η ετερότητα του άλλου απαιτεί κόπους, θυσίες, υποχωρήσεις, για να διατηρηθεί μια σχέση.

Οταν, με το κρέας που τρώμε -και μάλιστα το αλέθουμε και στη μηχανή και το κάνουμε κιμά- γινόμαστε αιτία να σφαγεί το ζώο, όταν τρώμε τα σπλάχνα του και τα άντερά του με το κοκορέτσι, την καρδιά και τη σπλήνα του με το σπληνάντερο, όταν ρίχνουμε ζωντανό τον αστακό στην κατσαρόλα με βραστό νερο, όταν, για να γιορτάσουμε την Ανάσταση του Σωτήρος, αποσπάμε τον αμνό από το μητρικό μαστό για να τον σουβλίσουμε, μπορούμε, ειλικρινά, να μιλάμε για ζωόφιλους;

Ο άνθρωπος που ψαρεύει, όταν ξαγκιστρώνει το ψάρι, που σπαρταρά στα χέρια του και νιώθει άφατη χαρά, είναι δυνατόν να είναι ζωόφιλος; 

Το μερακλή που χτυπάει ζωντανό στην άμμο είτε στην πέτρα το χταπόδι για να έχει καλό μαζέ , πώς θα τον κρίνουμε;

Αυτόν που τρώει ζωντανό το στρείδι, το κυδώνι, το χτένι, τη γυαλιστερή, για να πιεί το ουζάκι του, πώς θα τον κρίνουμε; 

Ο κυνηγός που σκοτώνει πτηνά και ζώα του δάσους και νιώθει άγρια χαρά, όταν έχει πλούσιο θήραμα, μπορεί να ονομαστεί ζωόφιλος;

Οι άνθρωποι που παίρνουν για λίγο ένα σκυλί, κάνουν το κέφι τους και μετά το παρατούν, ώστε να γεμίζουν οι δρόμοι αδέσποτα, μπορεί να θεωρηθούν ζωόφιλοι;

Επιφανειακή, λοιπόν, η ζωοφιλία μας. Μπορούσε όμως να γίνει διαφορετικά; Μπορούσε να τραφεί το σύνολο των ανθρώπων με φρούτα και χόρτα; Αναφέρεται πουθενά στα Ευαγγέλια ότι ο Χριστός δεν έτρωγε κρέας; Ο ίδιος δεν παρότρυνε τους μαθητές του, μια άγονη μέρα, να ξαναρίξουν τα δίχτυα, που όταν τα έσυραν ήταν κατάμεστα από ψάρια; Με ψάρια δεν χόρτασε τους χιλιάδες των ανθρώπων, που άκουαν την επί του όρους ομιλία του;

Αυτή είναι η φύση μας. Ετσι πλαστήκαμε. Ο οργανισμός μας το έχει ανάγκη το κρέας και είναι μάταιο να αντιστρατεύεται κανείς τους φυσικούς νόμους. Ούτε τύψη, λοιπόν, ούτε ενοχή που είμαστε κρεατοφάγοι. Αλλού είναι το πρόβλημα.

Γιατί θα πρέπει να γίνομαι αιτία να φονεύονται ζώα για να φορέσω τη γούνα τους; Χάθηκαν τα υφάσματα; Γιατί θα ’πρεπε να κλείνω στο κλουβί το πτηνό για να τέρπομαι με τις τρίλιες του; Χάθηκαν τόσα είδη μουσικής έντεχνης και φυσικής; Μη μου πείτε πως τα πτηνά αυτά είναι εκφυλισμένα και δεν μπορούν μόνα τους να επιβιώσουν. Γιατί να υπάρχουν πουλητές και αγοραστές που.δέχονται τον εκφυλισμό τους;

Γιατί θα πρέπει να βασανίζονται τα ζώα στα τσίρκα, ώσπου να μάθουν να εκτελούν τα παραγγέλματα των αφεντικών τους; Γιατί θα πρέπει να επιτρέπεται η βάναυση εκμετάλλευση των ζώων για διασκέδαση των ανθρώπων; Χάθηκαν τα άλλα επαγγέλματα, χάθηκαν τα άλλα θεάματα;

Ας δούμε τώρα και μια άλλη πλευρά μιας κατηγορίας ζωόφιλων, αυτών που είναι περισσότερο συναισθηματικά δεμένοι με το ζώο με το οποίο, συνήθως, συγκατοικούν. Είναι τούτα τα άτομα φιλάνθρωπα όσο και ζωόφιλα;

Κανονικά δεν έπρεπε καν να τεθεί ένα τέτοιο ερώτημα, γιατί ο κοινός νους λέει πως αυτός που νιώθει αγάπη για τα ζώα, θα πρέπει ως ευαισθητοποιημένος να αισθάνεται πιο μεγάλη αγάπη για τον άνθρωπο.

Eίναι όμως έτσι;

 

Τα παραδείγματα που ακολουθούν, προέρχονται όλα από εμπειρία του γράφοντος.

 

1. Πρωί-πρωί η κυρία με το σκυλάκι της μπαίνει στο πολυκατάστημα ¬αυτό που ελληνικά το λέμε σουπερμάρκετ!- και δένει σε μια γωνιά των ταμείων τον αγαπημένο της σύντροφο, που δεν εννοεί να χωριστεί. Όσο εκείνη κάνει τα ψώνια της, εκείνο διαμαρτυρόμενο γεμίζει το κατάστημα με οξείες υλακές. Τους ανθρώπους που τους ξεκουφαίνει θα νοιαστεί η κυρία;

 

2. Παραλίγο να έρθουμε στα χέρια με ένα κύριο που έδερνε τον σκύλο του, ο οποίος δεν εκτελούσε, όπως ήθελε το αφεντικό του, τις εντολές του.

 

- Δικό μου είναι και δε σε νοιάζει, ό,τι θέλω το κάνω, ήταν η απάντησή του. Τον ένοιαζε ο πόνος του ζώου ή αν κάποιος υπόφερε από το θέαμα;

 

3. Πλατεία Κυψέλης. Ενα τσούρμο μικρά παιδιά παίζουν στο μοναδικό μέρος που τους απόμεινε. Η κυρία καμαρώνει το καλοντυμένο σκυλάκι της, που ουρεί, εκεί που τα παιδιά παίζουν. Λέτε να σκοτίζεται πως εκεί ακριβώς, στο ίδιο μέρος, μπορεί να πέσει ένα παιδάκι ή να σκύψει και να πάρει το μπισκότο ή τη σοκολάτα που τού έπεσε;

 

4. Οδός Κρήτης, Στο Κάτω Χαλάνδρι. Δρόμος που περνάνε τα παιδιά δύο δημοτικών σχολείων, του Πρώτου και του Δέκατου. Ο σκύλος λυτός σουλατσάρει στην αυλή της μονοκατοικίας και συχνά χώνει τη μούρη του στα κάγκελα, αρκετά ευρύχωρα. Ενα παιδάκι που θέλησε να πλησιάσει το σκύλο, ίσως και προφανώς να τον χαϊδέψει, δέχτηκε, ως αμοιβή, τα δόντια του ζώου στα δάχτυλά του. Στην παρατήρησή μου πως έπρεπε, τουλάχιστον αυτή την ώρα, ο σκύλος να είναι δεμένος, ο νεαρός ιδιοκτήτης του μού απάντησε:

 

- Μα τι μου λές τώρα. Γιατί θα πρέπει να στερήσω την ελευθερία του σκύλου μου; Μέσα στην αυλή μου τον έχω!

 

5. Οποιο δρόμο κι αν πορευτείτε, εδώ στο Χαλάνδρι, το Πάνω ή το Κάτω, στοίχημα πως δεν θα υπερβείτε τα πενήντα μέτρα που να μη νιώσετε την αηδία να σας πλημμυρίζει. Οι καλοί κύριοι και καλές κυρίες έχουν βγάλει τους σκύλους τους έξω, να ουρήσουν κάτω από μια κολόνα και να κάνουν την ανάγκη τους στο πεζοδρόμιο. Για τους ανθρώπους ποιος νοιάζεται ..

 

Αν με τέτοιο τρόπο εκδηλώνουμε την αγάπη μας στα ζώα, εμένα γράψτε με στους αρνητές των ζωόφιλων.

​