(Έστω ως ενέσιμος λόγος στη σημερινή κρίση)

 

 

Κάθε που βγαίνω τα πρωινά να κάνω τη βόλτα μου, την ώρα που περπατώ, αναλογίζομαι πόσο τυχερός είμαι που ζω και υπάρχω, ενώ στην ηλικία μου άλλοι έχουν περάσει το πέτρινο γεφύρι.

Τι ευτυχία, να ζεις ακόμα, να βλέπεις τον ουρανό γαλάζιο, τα δέντρα πράσινα, τις ασημένιες ελιές, τους χρυσούς καρπούς της νεραντζιάς, το χρυσό φως του ήλιου, να νιώθεις το θρόισμα του φοίνικα, το άρωμα των λουλουδιών, το γλυκό φύσημα του ζέφυρου, ν’ ακούς το τιτίβισμα των πουλιών, το κελάρυσμα του ρυακιού . Να γεύεσαι το ψωμί, το φαϊ, το φρούτο, όλα αυτά που μετά από εμένα και για μένα δεν θα υπάρχουν, να μη τα βλέπεις στη ματαιότητα της απεραντοσύνης,(μάταια ξεμάταια δεν πρόκειται να τα ξανάβρεις), αλλά στα λεπτά που ζεις και αναπνέεις και χαίρεσαι τις στιγμές τους και να λές «άλλη μια κερδισμένη μέρα. Έζησα και σήμερα, πάντε στο καλό».

 

Τη ματαιότητα βλέπουν οι παρακάτω στίχοι του νέου που βρίσκεται στης νιότης το λουλούδισμα και στην καλή ώρα του έρωτα, και θα ’θελε σαν το Λαμαρτίνο, να σταματήσει το χρόνο, ενώ αναλογίζεται με άγχος και τραγικότητα τον «αγήρων δυνάσταν», τον αγέραστο δυνάστη χρόνον.

 

           Χρόνοι φεύγουν, καιροί μεταλλάζουνε

 

            ροή άστατη, ξεθώριασμα σ’ όλα.

 

           Πού θα πάμε, ποια στείρα γυρίσματα

 

           σε ποια ξέρα μας ρίχνουν αγνώστους;

 

Με δίπλα την αγαπημένη του όμως, ορθώνει το ανάστημά του περήφανα στον «αγήρω δυνάσταν», τον αδυσώπητο χρόνο  και γεύεται την αιωνιότητα του ακαριαίου παρόντος.

 

           Τι, λοιπόν, το κεφάλι θα γείρουμε

 

           στον ανίκητο εχθρό σα σφαγάρια;

 

           Αγκαλιά μου και δωσ’ μου τα χείλη σου,

 

            τέτοια χάρη η ψυχή μας δεν ξέρει! 

 

                            # # #

 

  Το να ζεις για τον εαυτό σου, για σένα, είναι το πρώτο και βασικό βάθρο στερέωσης της ύπαρξής σου και των παραπέρα πόθων σου. Το να ζείς μόνο για τον εαυτό σου, για σένα, είναι κοινωνικός θάνατος, αν δεν επιδιώκεις την υπέρβαση του εαυτού σου και το αγκάλιασμα του κόσμου, τη συνάντησή σου μ’ αυτόν.Kαλύτερα να ονειρεύεσαι έστω και διαψευδόμενος παρά να ζείς μια ζωή χωρίς όνειρα.

 

  Αν σταματήσει κανείς στην ατομική του περιπέτεια και μόνο, τότε τα πάντα είναι πρόσκαιρα. Αν εντάξει τον εαυτό του μέσα στην παγκόσμια αλυσίδα της συνοδοιπορίας, τότε θα διαπιστώσει πως ενώ εργάζεται για τον εαυτό του,  συντελεί σε πράξεις που τον ξεπερνούν, πως όλα αυτά τα εκατομμύρια και δισεκατομμύρια των ανθρώπων, επιτελούν ανεπίγνωστα ίσως, μια πορεία που φέρνει αλλαγές και τις πιο πολλές φορές και πρόοδο.

 

Το να αρνηθείς τα πάντα, να πέσεις  στην άρνηση, το σκέφτηκες πως είναι κι αυτό μια θέση; Το να καταργήσεις το σχέδιο, είναι κι αυτό σχέδιο; Το να καταργήσεις την πολιτική, να γίνεις απολιτικός, είναι κι αυτό πολιτική; Το να αρνηθείς τους νόμους, είναι…νομοθεσία; Το να καταργήσεις κάθε είδους σκλαβιά και να πιστεύεις πως ελευθερώθηκες απ’ όλα, δεν είναι μια υποταγή σ’ αυτό που ονόμασες ελευθερία;

 

Τί δείχνουν όλα αυτά; Πως είσαι εξαρτημένος από αυτά που αρνείσαι.

 

 -Λοιπόν; Δεν έχει λοιπόν. Δεν μπορείς ποτέ να καταργήσεις τον εαυτό σου.

 

Τη μοίρα σου τη δημιουργείς λεπτό το λεπτό, ώρα την ώρα, όσο το αντέχουν οι ώμοι σου. Και λέγοντας μοίρα εννοώ ό,τι μου δόθηκε και φέρω  εγγενώς διαπλασμένο κοινωνικά και ό,τι εγώ έχτισα με τις δυνάμεις και αδυναμίες  μου, θετικά και αρνητικά, ως τη βαθμιαία εξασθένηση και κατάργησή μου, που στα όρια   ενός «παιχνιδιου», πιθανόν να γίνει και απότομα από εξωτερικούς απρόβλεπτους παράγοντες, τυχαία συμβάντα, που έρχονται να διακόψουν τη λειτουργία του οργανισμού.

 

                       Στη θαυμαστή τη μηχανή μας

 

                        Ένα κουμπάκι ηλεκτροφόρο

 

                        με πιθανότητα εμπλοκής.

 

Αυτό ονομάζω μοίρα και πεπρωμένο μου, χωρίς μεταφυσικές διαστάσεις στον όρο. Το μοιράδι της Ζωής μου.