"κείνο που μετράει τις γλυκές μου πλάνες

είναι που ονειρεύομαι σ' επίμονες καμπάνες"

 

Δεν ξέρω τι μου συμβαίνει πολλές φορές και ενώ όλα φαντάζουν
γύρω μου σκοτεινά, οι δρόμοι του μέλλοντος αδιέξοδοι, ανεπίστροφοι,
οι δημιουργικές μας δυνάμεις χαμένες σε χωματερές, τα λόγια μας γρυλίσματα
ή σαπουνόφουσκες, ενώ εγώ, την ίδια στιγμή, μεταφέρομαι σε άλλους τόπους
λαμπερούς, αισιόδοξους και  στήνω το δικό μου κόσμο, ένα κόσμο, που δεν έχει
καμιά σχέση μ'αυτόν που ζούμε.
   Περπατώ στους δρόμους και <<βλέπω>> τους οπαδούς του κερδώου Ερμή του
να έχουν  υψωμένες ελληνικές επιγραφές στα καταστήματά τους με μεγάλα
κεφαλαία γράμματα και κάτω (σε παρένθεση) με μικρότερα στην αγγλική,
για τους ξένους.
   <<Βλέπω>> με χαρά σ' όλα τα ζαχαροπλαστεία ελληνικούς τίτλους και
καμαρώνω για τους ευφάνταστους Έλληνες που αντλούν από δικές τους
πηγές και παίρνουν από δικές τους ρίζες. Δίνω και σ'εσάς μερικούς. ΤΟ
ΜΕΛΕΝΙΟ, Ο ΡΟΔΑΝΘΟΣ, Ο ΜΟΣΧΟΚΗΠΟΣ, ΤΟ ΜΕΛΙΧΑΡΟ, Η ΑΜΒΡΟΣΙΑ , ΤΟ
ΓΕΥΣΤΙΚΟ, ΟΙ ΓΛΥΚΟΛΙΧΟΥΔΙΕΣ, Ο ΡΟΔΩΝΑΣ, ΤΟ ΟΝΕΙΡΕΜΕΝΟ,  ΤΟ ΗΔΟΝΟΧΑΡΟ,
Ο ΜΕΛΑΝΘΟΣ, ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΓΛΥΚΟΥ, Ο ΡΟΔΟΚΗΠΟΣ,Η ΓΛΥΚΙΑ ΖΩΗ, ΤΟ ΝΕΚΤΑΡ,
ΤΟ ΝΕΚΤΑΡ ΤΩΝ ΘΕΩΝ, Ο ΓΛΥΚΑΝΘΟΣ, το ΚΡΙΝΟ και τόσα άλλα. Ακόμα και
αστείους τίλους: Βαθιά... μελωμένοι, Και του πουλιού το ..μέλι,
Γλυκοποριές. Οίκος ηδονής,Τα ζαχαρώματα, Να τρώει η μάννα και βάλε.
    <<Βλέπω>> τους τηλεοπτικούς κσι ραδιοφωνικούς σταθμούς μας να
βαφτίζονται, περιφρονώντας την ξενομανία και έχοντας σεβασμό στα
ονόματα της γόνιμης ελληνικής μυθολογίας, της ιστορίας,  και της
πρώιμης ελληνικής επιστήμης της Αστρολογίας, να παίρνουν ονόματα όπως:
ΦΩΣ, ΦΑΡΟΣ, ΟΔΗΓΟΣ, ΠΗΓΗ, ΑΣΤΡΑ, ΑΡΙΑΔΝΗ, ΚΕΡΑΥΝΟΣ, ΔΡΟΜΩΝ, ΚΡΙΟΣ,
ΣΕΙΡΙΟΣ, ΤΟΞΟΤΗΣ, ΠΥΡΣΟΣ, ΓΑΛΑΞΙΑΣ, ΚΡΟΝΟΣ, ΕΣΤΙΑ, ΠΗΓΑΣΟΣ, ΘΥΡΣΟΣ,
ΑΤΛΑΣ,ΙΡΙΣ, ΠΛΕΙΑΣ, ΩΡΙΩΝ, ΑΝΤΑΡΗΣ, ΟΥΡΑΝΟΣ, ΖΥΓΟΣ, ΚΡΑΤΗΡ, ΛΕΩΝ,
ΥΔΡΑ, ΛΥΡΑ. ΚΑΣΤΑΛΙΑ, ΔΙΡΚΗ και τόσα άλλα.
  <<Βλέπω>> στην ελληνική τηλεόραση όχι μόνο τα παπάκια του Walt Disney,
αλλά τον έλληνα σκηνοθέτη να παρουσιάζει ένα ελληνικό καλικαντζαράκι
να κάνει του κόσμου τις τρυποξυλιές και πάντα να γλυτώνει.
   <<Βλέπω>> το Δράκο των ελληνικών παραμυθιών , όμοιο στην εξυπνάδα με
τον Πολύφημο του Ομήρου, και δίπλα του ο καπετάν-Δεκατρής, παρόμοια με
τον Οδυσσέα, να τον τυλίγει στα σχέδιά του.
  <<Βλέπω>> στο Ηρώδειο μια υπέρλαμπρη βυζαντινή αυναυλία από 200
ιεροψάλτες με βυζαντινούς Ύμνους και τροπάρια και μια άλλη φορά στο
ίδιο μέρος  μια μεγάλη χορωδία να τραγουδάει τα Δεροπολίτικα (που τώρα
τα ονόμασαν πολυφωνικά), τα αρχαιότερα της Ευρώπης.
 <<Βλεπω>> να κηδεύονται οι νεκροί μας όχι με καντάδες, αλλά με χορωδίες
γνήσιας βυζαντινής μουσικής.
<<Βλέπω>> τα καλογυμνασμένα ελληνόπουλα τους θερινούς μήνες να φορούν
φανελάκια εμπνευσμένα από  τον Μεγάλο Παππού της ελληνικής ποίησης και
διαβάζω. Χαίρε,
Ερως- Ίρις, Ηέλιος Φέθων, Φοίβος, Οίνος και Αίνος, Φίλοι πάντες ηδέ
κασίγνητοι (α).
Έραμαί σου, Σέο νύν έραμαι καί με γλυκύς ίμερος αιρεί (β). Μέλιττος
γλυκίων ερήνη. Στυγώ πόλεμον, Ουχί πολεμήια τεύχεα (γ), Φίλτερον
πάντων Έρως (δ), Δώρ' αγλαά Αφροδίτης, Μερόπων γένος ανδρών εμοί φίλον
(ε). Ου γάρ εμής ψυχής αντάξιον(στ) Θάρσει, Έρρωσο,(ζ) Γέλος ουχί
δάκρυ, Πόλεμον δακρυόεντα νόει, Μειδήσατε, Μηδενί δούλιον ήμαρ,(η)
Ελεύθερον ήμαρ πάσιν, Αφρήτωρ αθέμιστος, ανέστιός εστιν εκείνος/ ός
πολέμου έραται επιδημίου οκρυόεντος(θ). Αύδα ό,τι φρονέεις(ι),
Μνήσασθε εμείο(ια) Τέτλαθι δη κραδίη και κύντερον άλλο ποτ' έτλης
(ιβ), Νήπιοι οί φρονέοντες εφημέρια (ιγ) Δώρα ερατά θήρευε χρυσέης
Αφροδίτης (ιδ),
    Και ιδού τώρα το όνειρο που είδατε γραμμενο στον τίλο. Αν τα
οράματα τα βλεπω ξύπνιος φαίνεται πως το όνειρο το είδα...ξέσκεπος!
Είδα λέει προχτές στον ύπνο μου πως ένας διάσημος Έλληνας αστέρας της
όπερας; του πιάνου;
τραγουδιστής; ηθοποιός; συνθέτης; Δεν το καλοθυμάμαι. Εκείνο που
θυμάμαι είναι πως στο
αεροδρόμιο ενός ξένου κράτους που κατέβηκε- και εδώ δε θυμάμαι ακριβώς
σε ποια χώρα- τον
περίμεναν ένα σμήνος κινηματογραφιστές, φωτορεπόρτερς, κάμεραμεν,
δημοσιογράφοι και βάλε.
  Αυτός στάθηκε στο κέντρο αυτής της ομήγυρης κσι άρχισε να τους
μιλάει σε άπταιστα ελληνικά.
 Τότε εκείνο το τσούρμο έμειναν άναυδοι και τον κοίταζαν σα χάνοι.
-       Τί γλώσσα μιλάτε κύριε;  Του είπε ένας απ' το τσούρμο στην αγγλική.
-Μ ιλώ τη γλώσσα της Επιστήμης και της Φιλοσοφίας. Μιλώ  τη γλώσσα των
θεών και του ενός αληθινού, με την οποία διαδόθηκε ο λόγος Του, τους
απάντησε επίσης στην Αγγλική.
- Μα εμείς δεν την καταλαβαίνουμε, επανέλαβαν όλοι μαζί.
- Τόσο το χειρότερο για σας, τους απάντησε. Εν παση περιπτώσει αφού
δεν  καταλαβαίνετε, τότε ζητήστε ένα διερμηνέα να σας μεταφράζει ό,τι
λέω, συνέχισε.
- Μα αφού ξέρετε αγγλικά, γιατί δε μιλάτε σ' αυτή τη γλώσσα να συνεννοηθούμε;
-Από χρέος σεβασμού σε μια γλώσσα την αρχαιότερη της Ευρώπης, τους απάντησε.
Εκεί επανω από κάποιον αλλόκοτο θόρυβο ξύπνησα. Αργότερα εξήγησα το
όνειρο στο γυιο μου
που μελαγχολικά μου απάντησε.
-Μπαμπά ζεις σε άλλο κόσμο! Γι αυτό  και τα όνειρά σου δεν έχουν
σχέση με τον κόσμο που ζούμε. Σύνελθε! Εδώ βγαίνουν οι δικοί μας για
λίγο έξω και έρχονται στον τόπο τους και κάνουν πως ξέχασαν τη γλώσσα
που λες και μιλούν σπασμενα ελληνικά για να δείξουν τον ευρωπαϊσμό
τους. Και δε φτάνει μόνον αυτό. Υπάρχουν και τα χειρότερα. Να μη
καταδέχονται να μιλούν στη μητρική τους γλώσσα.
Αλλού ξημερωμένος εγώ. Σε μια "στραβοτιμονιά από την ανάποδη" που θα 'λεγε
κι ο Ελύτης.

 

ΣΗΜ.:
Όλοι φίλοι κι αδέρφια. α- Σ’αγαπώ. Σ’αγαπώ και γλυκός πόθος με κυριεύει β-

Ειρήνη, γλυκότερη από μελι! Μισώ τον πόλεμο. Όχι πολεμικά όπλα. γ-

Γλυκότερο απ’ όλα ο έρωτας δ- Λαμπρά της Αφροδίτης τα δώρα. Τη γενιά

λογικών αντρών πρεσβεύω. ε- Τίποτε πιο αντάξιο απ’ την ψυχή μου. στ-

Έχε θάρρος. Χαίρε. ζ- Γέλια, όχι δάκρυα. Να ξέρεις ότι ο πόλεμος είναι

 πολύδακρυς. Γελάστε! Μη γευθεί κανείς ποτε μέρα σκλαβιάς. η- Για ‘ολους

μέρες λευτεριάς. Άσπιτος, άσογος, παράνομος, αυτός που ποθεί τον άσπλαχνο

εμφύλιο πόλεμο. θ-Πες ο,τι πιστεύεις. ι- Να με θυμάστε! ια- βάστα καρδιά μου

κάποτε βάσταξες και  πιο φριχτά. ιβ- Μωροί όσοι σκέπτονται επιπόλαια. ιγ- Τα

λατρευτά της χρυσής Αφροδίτης τα δώρα κυνήγα τα. ιδ- Με πράξεις όχι με λόγια

τυα έργα σου. ιε-.