Η πρώτη είναι μια πολύτιμη μαρτυρία του ιστορικού Πολύβιου, που βάζει τέρμα στον ισχυρισμό ότι δήθεν οι Μακεδόνες ήταν Ιλλυρικό φύλο: Οταν ο τελευταίος βασιλιάς της Μακεδονίας Περσέας (179-168 π.Χ.) έστειλε πρεσβεία στο βασιλιά της Ιλλυρίας, για να συμμαχήσουν εναντίον των Ρωμαίων, συμπεριέλαβε στην αποστολή του και ένα πρέσβη που να ξέρει τη γλώσσα των Ιλλυριών (“δια το την διάλεκτον ειδέναι την Ιλλυρίδα"). Αν οι Μακεδόνες ήταν Ιλλυριείς, θα έπαιρναν μαζί τους μεταφραστή;

Και η δεύτερη: Σε ένα απόσπασμα ενός αρχαίου αττικού κωμωδιογράφου, που ακούει στο όνομα Στράτις, ένας Αθηναίος ρωτάει ένα Μακεδόνα: «-Σφύραινα δ' έστι τίς;» Τί πράγμα είναι η σφύραινα; Και ο Μακεδόνας rou απαντάει μακεδονίπκα. «Κέστραν ύμμες ωττικοί κικλήσκετε».  Σφύραινα είναι αυτό που εσείς οι Αττικοί ονομάζετε κέστρα. Πρόκειται για το ψάρι σφυρίδα που είναι πιο κοντά στη μακεδονίτικη σφύραινα παρά στην αττική κέστρα. “Σφύραινα" και “ύμμες" είναι μακεδονίτικη διάλεκτος και γνήσια ελληνικά.

Την ταφόπλακα όμως πάνω σ’ αυτό το θέμα την έβαλε ο Μανόλης Ανδρόνικος, είναι περιττό να μιλήσω γι αυτό σε γνώστες.

Στο κυρίως θέμα μας τώρα.Τα πρώτα σλαβικά φύλλα, που ζούσαν τον πρωτόγονο βίο τους ανώ'Χωα  χωρίς γραφή και επομένως χωρίς ιστορία, έρχονται, από τις μακρυσμένες στέπες, από τις περιοχές της ανατολικής Πολωνίας και Λευκορωσίας, και εγκαθίστανται στα μέρη μεταξύ του Δούναβη και Αίμου.

Κατά την αρχαιότητα στα εδάφη της σημερινής Δημοκρατίας των Σκοπίων κατοικούσαν διάφοροι λαοί και μεταξύ αυτών ισχυρότεροι ήσαν οι Παίονες και οι Δάρδανοι. Τα Σκόπια ονομαζόταν τότε Σκούπι και ήταν πρωτεύουσα της Δαρδανίας. Φυσικά ούτε οι Δάρδανοι έχουν κάποια σχέση με τους Σκοπιανούς. Τον 6ο και 7ο μ.Χ. αιώνα που κατέβηκαν τα σλαβικά φύλα, οι Δάρδανοι είχαν εξαφανιστεί.

Οι Σλάβοι που κατοίκησαν στη Μακεδονία στα χίλια χρόνια της βυζαντινής εποχής και μετά, δεν πίστεψαν ποτέ πως είναι και ούτε ονομάστηκαν από κανένα Μακεδόνες.

Ενας χάρτης του 1740 δείχνει την περιοχή των Σκοπίων να ονομάζεται Δαρδανία. Ο χάρτης αυτός ανατυπώθηκε στο Zagreb στα 1987 δίγλωσσος αγγλικά και γερμανικά για τουριστικούς λόγους ("Ελ/πία" 9.12.93).

Η περίφημη χάρτα του Ρήγα Φεραίου, πριν από την ελληνική επανάσταση,  οι χάρτες του Μαργαρίτη Δήμητσα στα 1896 και του Ιωάννη Πετρώφ από τη Μόσχα, στα 1903, ολόκληρη τη Μακεδονία, που σήμερα είναι χωρισμένη στην Ελλάδα, τη Βουλγαρία και Γιουγκοσλαβία την αναφέρουν ως ελληνική.

Ο Τσεχοσλοβάκος ιστορικός J. G. Jireçiqk στο έργο του Geschihte der Serben, που εκδόθηκε στα 1967, διακηρύσσει ότι η Μακεδονία υπήρξε ανέκαθεν ελληνική ακόμη και κατά τους χρόνους που υποδουλώθηκε από τους Οθωμανούς (1371). Ο ίδιος συγγραφέας τονίζει ακόμη ότι όλη η οριογραμμή που βρίσκεται νοτίως της περιοχής Δυρραχίου - Αχρίδος -Σκοπίων, Σερβικής (δηλ. σημερινής Σόφιας) και ανατολικά κατά μήκος της οροσειράς του Αίμου που καταλήγει οριζόντια στη Μεσημβρία του Εύξεινου Πόντου, αποτελούσε και τα όρια που μιλιόταν η ελληνική γλώσσα. Τα ίδια αυτά όρια επιβεβαιώνονται και από τον ιστορικό Th. Momsen στο έργο του Romische Geschihte, αλλά και από άλλους ιστορικούς.

Μετά το 1870 που δημιουργήθηκε η “Βουλγαρική Εξαρχία” δηλ. μια χωριστή Εκκλησία από το Πατριαρχείο της Κων/πολης, δε γινόταν λόγος για “μακεδονική εθνότητα”. Γινόταν λόγος για αυτόνομη Μακεδονία που θα περιλάμβανε όλους τους λαούς που ζούσαν σ’ αυτήν και τους οποίους αποκαλούσαν Μακεδόνες από την περιοχή που ζούσαν, άσχετα από την εθνική τους συνείδηση.

Τα Σκόπια δεν ανήκαν ποτέ στην ιστορική Μακεδονία και επί τουρκοκρατίας μέχρι το 1912 ήταν πρωτεύουσα του Βιλαετιού του Κοσσυφοπεδίου. Αλλά και η σημερινή Δημοκρατία των Σκοπίων εκτείνεται ως επί το πλείστον εκτός Μακεδονίας.

Ως το β’ παγκόσμιο πόλεμο δεν διατυπώθηκε καμιά απολύτως μνεία για “Μακεδονική εθνότητα" από Βούλγαρους, Σέρβους και Ευρωπαίους.

Σήμερα η Ελλάδα έχει τα 51 εκατοστά της Μακεδονίας, έναντι 39 εκατοστών της Δημοκρατίας των Σκοπίων, 9,5 εκατοστών της Βουλγαρίας και 0,5 εκατοστών της Αλβανίας.

Οι σημερινοί κάτοικοι των Σκοπίων ονόμαζαν τους εαυτούς τους Bugari που σημαίνει Βούλγαροι. Δημοτικά τραγούδια της βόρειας Μακεδονίας, δηλ. του σημερινού σκοπιανού Κράτους, που εκδόθηκαν στο Zagreb στα 1861 επιγράφονται “Bulgarski narodni pesnf’.

Στα 1918 το τμήμα αυτό της Γιουγκοσλαβίας ονομαζόταν Νότια Σερβία και στη γλώσσα τους Vardurska Banovina που σημαίνει διοικητική περιφέρεια του Βαρδάρη (=Αξιός).

Η ονομασία Makedoncki ήταν δηλωτική του Σλάβου κατοίκου της Μακεδονίας και μόνο επί Τίτο η προπαγάντα αρχίζει να τους βαφτίζει και εθνικά ως Μακεδόνες.

Η εφημερίδα “Το Βήμα” στις 28.2.93 δημοσίευσε ένα καταπληχτικό ντοκουμέντο από τα πρακτικά της 7ης Ιουνίου 1947 κατά τη συνάντηση κορυφής σε κομματικό επίπεδο μεταξύ Σοβιετικής Ενωσης, Γιουγκοσλαβίας και Βουλγαρίας. Αποσπώ ένα χαρακτηριστικό κομμάτι όπου ο Στάλιν απευθυνόμενος στους βουλγάρους αντιπροσώπους Δημητρώφ, Κολάρωφ και Κοστώφ τους λέγει: «Πρέπει να παραχωρηθεί πολιτιστική αυτονομία στη Μακεδονία του Πιρίν, μέσα στα πλαίσια της Βουλγαρίας. Αλλά καθώς έχουν σήμερα τα πράγματα δεν πρέπει να επιδειχτεί βιασύνη. ...Εσείς δε θέλετε να παραχωρήσετε αυτονομία στη Μακεδονία του Πιρίν. Το γεγονός ότι ο πληθυσμός της δεν έχει ακόμη αναπτύξει μακεδονική συνείδηση δεν παίζει κανένα ρόλο. Ούτε υπήρχε τέτοια συνείδηση στην Μπιελορωσια,( Μπελλαρούσια) όταν την ανακηρύξαμε Σοβιετική Δημοκρατία. Ωστόσο αργότερα έγινε καταφανές ότι υπήρχε πράγματι Μπιελορωσικός λαός ...» Να λοιπόν δείγμα πολιτικής σκοπιμότητας πως κατασκευάζονται ή μάλλον πως χαλκεύονται οι εθνικές συνειδήσεις.

Η εθνογένεση των Μακεδόνων λοιπόν, δεν προηγείται της δημιουργίας του γειτονικού κράτους, αλλά συντελείται ταυτόχρονα με αυτήν μετά το β’ παγκόσμιο πόλεμο. Και ξέρουμε πόσο ευνοήθηκε από τον Τίτο.

Αν ήταν να διεκδικούσαν τα Σκόπια ένα αρχαίο όνομα, αφού δε θέλουν να είναι Bugari και δεν τους αρέσει η Vardurska Banovina, γιατί δεν παίρνουν το αρχαίο όνομα Δαρδανία που δεν διεκδικείται από κανένα και δε δημιουργεί προβλήματα; Ακριβώς γι αυτό το λόγο, γιατί δεν υποκρύβει πολιτικές σκοπιμότητες.Υπάρχει βέβαια και δευτερεύων λόγος.Ο Λατίνος ιστορικός Τίτος Αίβιος (40, 57, 6) μας πληροφορεί ότι οι Δάρδανοι υπήρξαν ανέκαθεν οι μεγαλύτεροι εχθροί των Μακεδόνων: Dardani, gens semper infestissima Macedoniae (erat)” Και από μια ακρωτηριασμένη στήλη, γραμμένη φυσικά, στην ελληνική γλώσσα, η οποία βρίσκεται εντοιχισμένη στην εκκλησία της Αγίας Αννας, ένα χλμ. δυτικά του χωριού Oliveni (Νοτίως του Μοναστηριού) μαθαίνουμε ότι πρόκειται για αναθηματική επιγραφή που έστησαν από τα πολεμικά τους λάφυρα οι σύμμαχοι που πολέμησαν με το Φίλιππο Α’ (359-366) και νίκησαν τους Δάρδανους.

Ο γεωγράφος Στράβων μας λέει και άλλα γι αυτό το λαό (7ο βιβλίο, 5 κεφάλαιο). «Οι Δάρδανοι είναι “τελέως άγριοι” δηλ. τελείως άγριοι, τόσο ώστε να σκάβουνε σπηλιές κάτω από τις κοπριές και εκεί να ζούνε. Λούζονται τρεις φορές στη ζωή τους. Μια στη γέννα, μια στο γάμο και μια που τους λούζουν όταν πεθαίνουν». Τέτοιοι πρόγονοι δεν αρέσουν στους Σκοπιανούς γείτονές μας. Καρφί στα μάτια τους ο πολιτισμός της Ελλάδας. Προσπαθούν να βρουν ρίζες στη γλώσσα τους που να τους συνδέουν με το γενάρχη της ελληνικής ποίησης τον Ομηρο. Αλλά είναι μόνον αυτοί; Οι Τούρκοι με το σύμπλεγμα πως κατοικούν σε εδάφη που δεν τους ανήκαν, παλαιότερα τον βάφτιζαν Ομέρ και προσπαθούσαν και αυτοί να βρουν ομηρικές ρίζες στη γλώσσα τους. Το ίδιο έχουν κάνει παλαιότερα και οι Αλβανοί. Τους καίει κάθε τι το Ελληνικό! Σλάβος ο Μέγας Αλέξανδρος, Ισπανός ο Δομήνικος Θεοτοκόπουλος, που υπογράφει στα ελληνικά Κρης, Τούρκος επίσκοπος ο Αγιος Νικόλαος από τα Μύρα της Λυκίας και τελευταία ο Ελληνικός πολιτισμός ανήκει στους Αφρικανούς (τους Αιγυπτίους που τους θεωρούν φυλετικά Αφρικανούς) όπως μας λέει η κυρία Lefkowitz καθηγήτρια κλασικών σπουδών στο Wellesley College. (“Βήμα” 16.6.96).

Ε, πως να το κάνουμε. ΓΙετροβολεί κανείς τα καρποφόρα δέντρα, όχι τα άγονα. Και από πάνω μας λένε και σοβινιστές.

Το 1991 εξεγέρθηκαν οι Αυστριακοί και ανάγκασαν τους Σλοβένους να καταστρέψουν το νόμισμά τους που είχε ως έμβλημα το θρόνο της Αυστρίας. Εμείς τι ζητάμε; Ζητήσαμε ολόκληρη τη Μακεδονία για να μας πουν σοβινιστές:’Το όνομά μας, την ψυχή μας ζητούμε αμόλευτη.

Πώς θα επιτρέψουμε τα 39 εκατοστά του Μακεδονικού εδάφους, με ένα συνονθύλευμα λαών από Βουλγάρους ως επί το πλείστον, Αλβανούς,Σέρβους, Βλάχους, Τσιγγάνους, Τούρκους, γύφτους αλλά και κάποιους Ελληνες, να επιδιώξουν την εθνική μονοπώληση του ονόματος της Μακεδονίας; Και οι Τούρκοι ακόμη, παρόλη την παραποίηση της ιστορίας που έχουν κάνει, δεν αποτόλμησαν, όταν κατέλαβαν τα παράλια της Μ. Ασίας να ονομάσουν τους εαυτούς τους Ιωνες, Δωριείς ή Αιολείς. Πρέπει να σας καταστήσω γνωστό ποιες θα ‘ναι οι συνέπειες σε μια απευκταία λύση.

Εφόσον μονοπωληθεί ο όρος Μακεδονία ως εθνικός στους Σκοπιανούς, κάποτε θα απαγορευτεί στους Μακεδόνες -σ’ εσάς που κατοικείτε στα χώματα αυτά- που επί χιλιάδες χρόνια μιλάτε τη γλώσσα που μιλούσαν αυτοί που ήταν καταγεγραμμένοι στον ιστορικό χάρτη ως Μακεδόνες και έχετε τη συνείδηση του Μακεδόνα, θα απαγορευτεί, επαναλαμβάνω, να φέρετε πια αυτό το όνομα. Ο αλυτρωτισμός θα φουντώσει. 0α δημιουργηθεί σύγχυση και αστάθεια και τριβή μεταξύ των λαών της περιοχής.

Βεβαίως δεν έχομε το δικαίωμα εμείς να επιβάλλουμε ένα εθνικό όνομα σε ένα λαό που ζητεί μόνος του τον αυτοπροσδιορισμό του. Το δικαίωμα αυτό δεν το έχουμε. Εδώ που φθάσαμε όμως, για να καταλήξουμε σε πραγματικές λύσεις, μόνο ένας τρόπος υπάρχει για να μην έχουμε προστριβές στο μέλλον.

"Με κανένα τρόπο δεν πρέπει να υπάρχει, το ίδιο εθνικό όνομα στην ίδια περιοχή σε δυο διαφορετικούς λαούς. Μια από τις δυο εθνικές ομάδες θα πρέπει να ονομαστεί διαφορετικά, τόσο διαφορετικά, ώστε να επιτρέπεται η διάκριση της μιας εθνικής ομάδας από την άλλη. Οι γείτονές μας μπορούν να πάρουν όποιο όνομα θέλουν, αρκεί και μόνον να μην οικειοποιηθούν το υπαρκτό εθνικό όνομα της περιοχής αυτούσιο, που υπάρχει και το φέρνει ένα μεγάλο τμήμα, το μεγαλύτερο της περιοχής, από αιώνες.

Στο θέμα αυτό πρέπει να έχομε βοηθούς τον Ο.Η.Ε. αλλά και την Ευρωπαϊκή Ενωση, που και οι δυο οργανισμοί αποδέχονται και επιβάλλουν την Ελλάδα ως διαπραγματευτή για το επίσημο όνομα του γειτονικού λαού και κράτους".

Η άποψη αυτή είναι του κ. Ιωάννη Ταρνανίδη, ιστορικού σλαβολόγου Καθηγητή στο Αριστοτέλειο Παν/μιο Θεσσαλονίκης και νομίζω ότι είναι κρυστάλλινη και ενδεδειγμένη για τα ελληνικά συμφέροντα, ύστερα από τόσες περιπέτειες και αβελτηρίες της εξωτερικής εθνικής μας πολιτικής.

 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦί Α

 

1.         Ομήρου Οδύσσεια 7ο ραψωδία 62. 106.

2.         Ηροδότου Ιστορία Ε 22 και Ο 45.

3.         Μαρία Νυσταζοπούλου-Πελεκί-δου "Το μακεδονικό ζήτημα" σελ. 19.

4.         Μακεδονία 4000 χρόνια ελληνικής ιστορίας και πολιτισμού. Μ. ΣακελΑαρίου σελ. 59.

5.         Ιωάννη Χρ. Γιαννάκενα "Η βόρειος Μακεδονία, η απάντηση στα Σκόπια" Πελασγός 1992.

6.         Ιωάννου Πετρώφ του εκ Μόσχας "Μακεδονία Αρχαία και Βυζαντινή εποχή" Λειψία 1903 (Ανατύπωση "Το ποντίκι" 1992).

7.         "Η Ελληνικότητα των αρχαίων Μακεδόνων" Κ. Γ. Τσιλιμαντού. Επτάλοφοςαρ. 15 Ιούνιος, 1992.

8.         Εφ/δα "Το Βήμα" α) Γ. Ράλλη "Η σημασία της Μακεδονίας για την Ελλάδα, την ΕΟΚ και το ΝΑΤΟ' 20.2.92. β) "Αφιέρωμα στη Μακεδονία" 9.2.92. γ) Πρακτικά Ιουνίου 1947. Υποδείξεις Στάλιν προς Μόσχα 28.2.93. δ) Αρθρο Μ. Πλωρίτη "Φτάνει πια" 16.6.96.

9.         Εφ/δα "Ελευθεροτυπία", α) 7.2.95, γράφει ο Μάρτης, β) 10.8.95 γράφει ο Τάκης Διαμαντής, γ) 16.8.95 "Ποιοί είναι οι Μακεδόνες" Τάκη Μίχα, δ) Μάιος 1966 (δεν κράτησα ημερομηνία). "Το Σκοπιανό και τα περί ιστορικού συμβιβασμού" γράφει ο I. Ταρνανίδης.