Αξύπνηγο πρωινό και τα πουλιά πλαντούν στο κελάηδημα.

 Ο έρωτας παντοδύναμος κατακυριεύει παντού τα έμβια όντα της φύσης που βρίσκονται σε οργασμό. Πρωινό αεράκι από ανάμιχτες μυρωδίες ανθοφορίας διάχυτο. Μάγεμα η φύση κι όνειρο  σε όσους ακόμα λειτουργούν αισθήσεις και αισθήματα. 

 Ώρα που το γένος των βροτών  παραδομένο στη νάρκη του άλγους  εγείρεται στο επιούσιον άχθος..

Μια χρονιά ακόμη και μια άλλη χρονιά.. Ποιος ξέρει;

Ήβα μοι φίλε θυμέ.

Όμως ο Ελύτης πενθεί. Πενθεί τον ήλιο σε μια ύαινα Δυναστεία, που θητεύει σ’ ένα πνεύμα άλαλον και κωφόν. Πενθεί τον άνθρωπο, πενθεί τα σπίτια, πενθεί τη θάλασσα του Αιγαίου, πενθεί τις πικρές μάννες δίπλα στο κύμα, τα πελώρια ανοιχτά μάτια των παιδιών μέσα από το νερό, πενθεί τον ψαρά που ανέβασε στα δίχτυα του  το τρίχρονο κοριτσάκι,  πενθεί ως να μην έχουνε τελειωμό τα βάσανα του κόσμου τούτου.

Χώρες του ήλιου που δεν  μπορείτε να κρατήσετε τον ήλιο.

Πως έγινε έτσι η ζωή; Πώς φθάσαμε ως εδώ;  Δεν έχω λόγια,  δεν έχω τη  δύναμη του λόγου να αφορίσω το Πολύφημο θεριό. Ποιον να πιστέψεις; Που να δείξεις εμπιστοσύνη; Σε ποιο θεσμό; Εδώ κάθε λίγο σκάει κι από ένας βόθρος και οι άνθρωποι των αποχρώσεων μελανουργούν!

Φοβάμαι πως ο  άνθρωπος που πλάστηκε από αστρόσκονη, βγήκε λειψός και πως εκατομμύρια χρόνια ζεί την προανθρώπινη φύση του με κάποια lucida intervalla, κάποια φωτεινά διαλείμματα, για να ξαναμπεί  και πάλι στο στάδιο φτού κι από την αρχή.   

 

Ο δάσκαλος που δεν έχανε τον προορισμό του και πίστευε έστω σε μακρινές ανατολές κλονίζεται.

 Αν  απαλύνει κάτι  την απαισιοδοξία, είναι  αυτοί οι απλοί άνθρωποι, οι ταπεινοί τη καρδία,  με την απλόχωρη ζεστασιά,  που σε κάνουν ακόμη να πιστεύεις πως δε γίνεται η ζωή τη Ζωή ναθανατώσει. Είναι οι άνθρωποι που μακρυά απ’ τη λοιμική της πολιτείας και την απονιά των ανθρώπων  πορεύονται  προς την Άνω Ελλάδα την αβασίλευτη..

  Αυτοί οι άνθρωποι που χωρίς να διαβάσουν  το Ευαγγέλιο το έχουν κάνει πράξη τους: «επέινασα και εδώκατέ μοι φαγείν, εδίψησα και εποτίσατέ με, ξένος ήμην και συνηγάγετέ με, γυμνός και περιεβάλλετέ με, ησθένησα και  επισκέψασθε με».

 

Τις άγιες μέρες ας θυμηθούμε πως δυνατός ο θάνατος, δυνατότερη η ζωή και με αυτό ας προϋπαντήσομε τη Μεγάλη Εβδομάδα και το ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ.